Ντίλι ντίλι

(Πριν οτιδήποτε γράψω, εξομολογούμαι πως είναι η δεύτερη απόπειρά μου να "πλέξω και να κεντήσω" το μαντήλι, αφού η πρώτη χάθηκε σαν όνειρο μπροστά από τα μάτια μου, κι εμφανίστηκε η μούντζα μου μαζί με μια κραυγή "Πόσομαλάκασείμαιθέεμου!", καθώς ξέχασα να αποθηκεύσω περίπου 1000 λέξεις πριν κλείσω την εφαρμογή. Ζω ένα δράμα. Πάμε πάλι..)

Η γνωστή ιστορία.
Καψουρεμένη προκομμένη αρραβωνιάρα, αποφασίζει αξημέρωτα να φιλοτεχνήσει το εργόχειρο που προορίζεται για τον καλό της, αψηφώντας το σκοτάδι, τα ποντίκια, την πρεσβυωπία  και τα δεινά που έρχονται το ένα πίσω απ΄το άλλο. Η πρόθεσή της, αμφιβόλου προέλευσης και κατεύθυνσης. Αφού, αν όντως έχει δύναμη η πρόθεση, πόση και ποια ήταν αυτή της Κόρης που σήκωσε όλη τη τροφική αλυσίδα, τα στοιχεία της φύσης και τον Αρμαγεδώνα στο πόδι?
Πόσο επηρέασε η λαογραφική μας περιγραφή του Πόντικα με τις gourmet ανησυχίες, που τρώει φυτίλια μέσα από καντήλια, τον γάλλο Ratatouille?
Ντίλι, ντίλι, ντίλι..

Πολλές φορές έχω προβληματιστεί για τον επιμορφωτικό/παιδαγωγικό χαρακτήρα που έχουν κάποιες ιστορίες και παραμύθια για τα παιδιά. Εγώ, για παράδειγμα, αναθεωρώ τα τελευταία 15 χρόνια, τις περισσότερες από τις υποσυνείδητες διδαχές της γιαγιάς μου (την οποία λατρεύω και θα λατρεύω για πάντα όμως), και τρομάζω μπροστά στο "άρρωστο" ταλέντο που είχανε πριν πόσους αιώνες να εξηγήσουν το Φαινόμενο της Πεταλούδας με τέτοια απλοϊκή γλαφυρότητα, σπλατεριά, και προσθέτοντας την επαναληπτική μονοτονία για πλήρη απορρόφηση από  το DNA, ώστε να το έχεις πάντα πρόχειρο για την ώρα ανάγκης  που θες να κοιμήσεις την ανηψιά σου και να βγείς στο μπαλκόνι για τσιγάρο..
Ντίλι, ντίλι..

Κάτι τέτοιες περιπτώσεις,  έχουν παγκόσμια εμβέλεια , ξέρετε. Σίγουρα, κάπου στον Αμαζόνιο, ημίγυμνες ταλαιπωρημένες, θα νανουρίζουν τα μωρά τους με ανάλογες αφηγήσεις, πως δηλαδή γεννήθηκε ένα μωρό, που έκοψε ένα λουλούδι, και πόνεσε το λουλούδι, και πόνεσε και το χώμα, και μάτωσε το δέντρο, κι έκλαιγε το δάσος, κι έγινε το ποτάμι που αγκάλιασε τη θάλασσα κι έγινε σύννεφο, βροχή και πάλι μωρό ή λουλούδι, δε ξέρω..
Στην Αγγλία, κάποιοι μιλάνε για την κυρία που κατάπιε τη μύγα, και μετά κατάπιε μια αράχνη,  και μετά ένα βατράχι, και μετά το υπόλοιπο ζωϊκό βασίλειο, για να σωθεί από τη μύγα που της φταίει, αντί να μάθει να κλείνει το στόμα της..
Το πουλάκι Τσίου, το Κοκοράκι από το παζάρι, και το δικό μας το καντήλι - που τελευταία κατεβάζουμε συχνότερα- έχουν κρυμμένους κώδικες επιβίωσης και στρατηγικής. 

Μην κλέβεις. 
(Ούτε φυτίλια, ούτε πατρίδες, ούτε αξιοπρέπειες, ούτε αξίες.. 
Η Φύση έχει πάντα τον τρόπο της για να σε νουθετήσει, όχι για να σε εκδικηθεί..)

Curriculum Vitae

Συνηθίζω να εγκαινιάζω τις γραπτές μου  απόπειρες, προβάλλοντας μια μικρή μήκους περιγραφή του εγκεφαλικού μου περιεχομένου, και εισπράττοντας συχνά, σχόλια του τύπου: -Τί μαυρίλα είναι αυτή, πουλάκι μου;

Οκ.

Οι πολύχρωμες γιρλάντες από τα ζελέδένια μου συναισθήματα, σκλήρυναν, ξέβαψαν, και μοιάζουν πλέον με σκόρπια καμμένα ελαστικά σε βουλκανιζατέρ γωνιακό στην Κωνσταντινουπόλεως. 

Κάτω από τις φαινομενικά χαριτωμένες μου μπούκλες, κρύβονται οι κόμποι που με ταλαιπωρούνε, και με το αναρροφητικό φρενάρισμα του γέλιου μου, υψώνω φράγματα πίσω από τα μάτια μου. Υδροηλεκτρικές δυνάμεις, μετατρέπουν το κλάμα μου σε βήμα, ευαίσθητο κι αργό, σ' ενέργεια χωρίς πρόσημο. Καθαρή.

Οκ.

Πολλές φορές κάνω τους ανθρώπους δίπλα μου να γελάνε. Με τα χάλια μου, με τα χάλια τους, με τις γκριμάτσες που λατρεύω να κάνω και να γεμίζω ρυτίδες, με τα ημιτελή μου -πάντα- παράτολμα  σχέδια  απόδρασης, με τα άχρηστα ταλέντα μου και με οποιοδήποτε τρόπο σκεφτώ να γιουχάρω την πραγματικότητα. 

Δεν το λες κι εύκολο..

Αυτομαστιγώνομαι εκ γενετής. 

Έχει αποκτήσει τέτοια ελαστικότητα η σκέψη μου, που με άνεση κρεμιέται και διπλώνεται στα μονόζυγα του μυαλού μου, και φέρνει στροφές, και γυρίζει απο δώ, και τινάζεται από κει, και ισορροπεί σαν σοβιετική έφηβη ολυμπιονίκης ρυθμικής κι ενόργανης του 80, και σκάει πάντα με το κεφάλι, γεμίζοντας καρούμπαλα και πόνο.

Practice makes perfection.

(Για οτιδήποτε συμβαίνει μέσα μου, θα σας κρατάω ενήμερους)

Κάτι για το δρόμο

Αδρανής στον καναπέ του σπιτιού, σε προάστιο παραθαλάσσιο, στην πόλη που γεννήθηκα και βιοπαλεύω 40 χρόνια, στη χώρα που μιλάω τη γλώσσα της - αλλά αρνείται να μιλήσει τη δική μου - και σ' ένα κομμάτι του μπλέ πλανήτη, που οι τεκτονικές του πλάκες δε σταμάτησαν ποτέ να είναι σε πόλεμο. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ακόμα πιο συχνά, χωρίς τρόπους.

Με κάποιες λίγες στιγμές αυτοεκτίμησης , με μεγαλύτερες περιόδους κατάθλιψης, και τελευταία, με μόνιμο αίσθημα ντροπής και εσωτερικού ανακατέματος.

Αυτό είμαι.

Γένους θυληκού και γενιάς προδομένης με περιττά κιλά, χωρίς parabens, γλουτένη, λακτόζη, όνειρα κι ελπίδα.

Με διάρκεια δράσης αποκλειστικά 24 ώρες, που μου ανανεώνεται συνήθως στις 8 με 8:30 το πρωί.

Πάλι καλά να λέω..

(Σήμερα το βράδυ, μια οικογένεια δε θα κοιμηθεί. Θα προχωράει με πλαστικές σακούλες γεμάτες κουβέρτες και απελπισία, στα σύνορα του πουθενά και στα όρια της ευρωπαϊκής υποκρισίας των δήθεν χριστιανολαϊκων πρωτόγονων μισάνθρωπων. Ένα παιδί θα κουβαλάει στην πλάτη του, επαναλαμβανόμενα λάθη αιώνων της ανθρώπινης ιστορίας, που ποτέ κανένας δεν έμαθε από αυτά. Και κάθε λεπτό που περνάει, θα βάζουμε όλοι κι από ένα δράμι παραπανίσιο. Για όσο αντέξει.)