Cupcakes

(Ο τίτλος έρχεται στο τέλος. Ο κάθε τίτλος. Το περιεχόμενο θα τον ελευθερώσει τελετουργικά στην τελευταία λέξη, που προσπαθείς να την καρφώσεις για να ησυχάσει το μυαλό σου, καθώς αυτή χοροπηδάει μπροστά σου αλλάζοντας γράμματα, χλωμή οδαλίσκη που σε περιπαίζει με πέπλα πριν την υποταγή της.)

Ένα γκρίζο πρωινό του Μάρτη, περπάτησα δίπλα στη θάλασσα και βούτηξα μέσα μου, με όσο οξυγόνο πρόλαβα να φορτώσω.
Μέρες τριάντα, ίσως και περισσότερες, τραβάω απ'τα μαλλιά τη φαντασία μου που κολυμπάει με ασφάλεια και μπρατσάκια στα ρηχά της νερά. Και την πονάω, και την πνιγώ, και δεν βρίσκω στεριά για να τη βγάλω.

(Λέξεις που φορτώνονται την ανάγκη, μαζεύονται στη γωνία, και ξεκουράζονται φουσκώνοντας σαν το ζυμάρι, γεμίζουν ατομικές φόρμες, γαρνίρονται πολύχρωμα συναισθήματα και καμαρώνουν στη βιτρίνα μου.)

Είναι το ύφασμα τέτοιο

(Όταν βαριέμαι, βαριέμαι πολύ. Το ίδιο συμβαίνει κι όταν πεινάω, όταν αγαπάω, όταν πονάει το κεφάλι μου ή τα πόδια μου.. όλα πολύ.
Λατρεύω το πολύ. Χωρίς μονάδα μέτρησης, ασύγκριτο, το σκέτο πολύ.)

Φιλοσοφικές προσεγγίσεις στον πάγκο της κουζίνας:

Η διαφορά μεταξύ σεμέν, ποτηρόπανου και πατσαβούρας δεν έγκειται μόνο στην αισθητική, τη χρήση και την ποιότητα, αλλά και στη θέση που θα το βάλεις εσύ. Σκέψου το λίγο.. Για όλες εκείνες τις πατσαβούρες που στολίζουν και πλαισιώνουν έργα τέχνης, και τους τσαλακωμένους θησαυρούς, καλυμμένους με βρώμα, που μουχλιάζουν και διαλύονται από λάθος εκτίμηση, την ευθύνη αναλαμβάνω εγώ. Πού δεν έδωσα την ευκαιρία στα μάτια μου, να δουν πίσω από την συνεπαγωγή, και δε μπήκα πότε στον κόπο να αφιερώσω χρόνο για να αξιολογήσω πέρα από την προφανή τοποθέτηση τους, τον όποιο αντίκτυπο μέσα μου.
Όλα πανιά.

(Μόνο ένα με ταξιδεύει.
Ίσως κάποια Άνοιξη, καταφέρω να στολίσω το πολύ μου.)