Έλα όπως εισαι

(Το αυτοκίνητο ανέβαινε με ευκολία τα τσιμεντένια σκαλοπάτια, σε μια κλίση τουλάχιστον σαρανταπέντε μοιρών.. Ανέβαινε.. ανέβαινε.. Ώσπου έφτασε σε μια μικρή στροφή, με κάγκελο κι απλωμένα ρούχα στην αυτοσχέδια απλώστρα με σκοινιά, μεταξύ ενός κλαδιού κι ενός πόμολου. 

Μανούβρα δεξιά, καβαλάει περίπου μισό μέτρο το κάγκελο κι αφού ισορροπεί για λίγο μεταξύ σκαλιού κι ισώματος, με την απόγνωση να σφίγγει το τιμόνι, γέρνει μπροστά και προσγειώνεται στο ταρατσάκι.)

- Τώρα εσύ εδώ, τί θες? Δε βλέπεις πως είναι αδιέξοδο?

- Συγνώμη, δεν το κατάλαβα.. Δεν έχει καν σήμανση!

- Από τα σκαλιά ανέβηκες, τί σήμανση θέλεις?

- Συγνώμη, έχετε δίκιο..

- Τί κάνουμε τώρα, μου λες?

- Να το βγάλω με κάποιο τρόπο.. Αν με βοηθούσατε λίγο να το σπρώξω πίσω?

- Από τη σκάλα να το βγάλεις? 

- Ναι..

-Αλήθεια?

- Ναι!

- ..έχω και κάτι σκοινιά, κάτσε να το δέσουμε να μη μας φύγει! ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΜΩΡΕ? Ε? ΚΟΝΤΕΨΕΣ ΝΑ ΜΠΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΛΑΔΙΑ, ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ?

- ...έχετε δίκιο..

-  ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΧΩ ΔΙΚΙΟ! ΗΣΥΧΙΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΧΩ! Γι' αυτό προτίμησα να βρω σπίτι, με πόρτα  στα 306 σκαλοπάτια, παρά εκείνο πάνω στο δρόμο. Δε θέλω να έρχεται ο καθένας εδώ.. Δε θέλω ταχυδρόμο, δε θέλω αγύμναστους, δυσκίνητους, ανάπηρους, συγγενείς, παιδιά που λένε τα κάλαντα, εθελοντές για έρανο, γείτονες, φίλους, χαμένους.. και προπάντων οδηγούς. Δε γουστάρω τους οδηγούς..

- Έχετε δίκιο..

- Σε τί έχω δίκιο?

- Αυτό για τους οδηγούς, ούτε εγώ τους γουστάρω.. Γι' αυτό ήρθα από τα σκαλιά, για να αποφύγω τους οδηγούς, και την άσφαλτο. Ούτε την άσφαλτο γουστάρω. Ούτε να οδηγώ  ξέρω! Απλά έβαλα σε λειτουργία το αυτοκίνητο..

- Έχεις πιει καφέ; Να φτιάξω;