Γμτ..

(Φοβάμαι. Γενικά και ειδικά.
Είναι ο φόβος που μεγαλώνει μέσα μου, δυναμώνει, και τρώει τις αντοχές μου κάποιες φορές. Κι ειδικά αυτή που χρειάζεται για ν' αγαπάω και να ελπίζω.)

Τα βραδυνά τηλεφωνήματα της μάνας μου, με παγώνουν. Στην ηλικία μου, έχει αρχίσει μια αντίστροφη μέτρηση, ενα ξεκαθάρισμα, που πλέον δίνεις σημασία, και μάλιστα πολύ.
Ειναι η είδηση που δε θα διαβασεις στα social, που δε θα σκορπίσει απο στόμα σε στόμα, και θα σε ακινητοποιήσει, σα να έπεσε το μισό βουνό σπασμένο σε γαρμπιλι πάνω στο κεφάλι. Μουδιασμα.
Φοβάμαι τα τηλέφωνα. Με αγχώνει η ερώτηση που κάνω "όλα καλα;" μη και δεν παρω την απάντηση που χρειάζομαι.
Κατι εισαγωγές του τύπου "θα σε στεναχωρησω..", καθυστερούν το αναπόφευκτο, και κάποιες φορές με τρελαινουν χειρότερα.
Κάποια γεγονότα τα περιμένεις, ναι. Αλλά όσο προετοιμασμένος και να είσαι, δε ξέρεις την αντίδραση σου στα επιμέρους σημεία : ποιός; πού; πότε;
Η δική μου απάντηση - με ελάχιστες εξαιρέσεις - είναι φορτωμένη παράπονο και άρνηση να δεχτώ την πραγματικότητα: οχι ρε γαμωτο..δε μπορεί.

(Κάποιος, κάτι.. Γενικά.. Το ο,τι..)

(Νιώθω περήφανη μέσα στην παράλυση μου, που γνώρισα έναν άνθρωπο κι αγαπηθηκαμε πολύ, χωρις να μιλαμε την ίδια γλώσσα, χωρις πολλά κοινά: τσιγάρα, μούσμουλα κι αγάπη. Και με "διάβασε" από την πρώτη στιγμή..)

(172 εβδομάδες πριν, ποζαραμε)

(Θα μου λειψεις πολύ. Πιο πολύ)

|αυτό που λιώνει|

Την αγάπη, χρυσό μου, δεν την αγοράζεις απο το ίντερνετ, ούτε απο το περίπτερο στην πλατεία, ουτε μαγαζακια να την πουλανε θα βρεις. Δε χωραει σε κουτί, ούτε το σχήμα της σου επιτρέπει να την τυλίξεις. Δεν την ομορφαίνουν οι φιόγκοι, δεν κολλάνε πανω της ετικέτες. Είναι σαν καραμέλα: μόνο γλύκα, λεπτή σαν χαρτί, ευαίσθητη σαν χιόνι, και διάφανη.. Δεν την τσαλακωνεις, χρυσό μου, τη σπας. Κι οταν τη σπασεις, γλυκιά παραμένει, αλλάζει. Γινεται παλι ζάχαρη, και γλιστράει μεσα απο τα χερια σου, κι έχεις απώλειες. Κι οταν κολλάει, και σ' ενοχλεί, φεύγει παρέα με το νερό. Και τη λιωνεις τη ζάχαρη ξανά, και την κάνεις καραμέλα, και παλι λεπτή σα χαρτί, και τώρα πιο λίγη. Κι όσο ξεχνιεσαι, και τη σπας, και την ξαναμαζευεις, πικρίζει στο τέλος και δεν ειναι πια καραμέλα, δηλητήριο γίνεται και συνήθεια κακιά.
Χρυσό μου -γιατι το χρυσό μου εισαι- δεν ειμαι ζαχαροπλαστης, δε ξερω απο καραμέλες, ούτε να βραζω νερό δεν ξερω καλά καλά. Ξέρω να χάνω τη ζάχαρη απ τα χέρια μου μέσα, να παίρνω φόρα και να σπάω τοίχους λεπτούς και διαφανους, να κοβομαι και να ματωνω, και να χαλαω τη συνταγή, και πολλές φορές τη γεύση.
Ξερω όμως και να γίνομαι ολόκληρη ζάχαρη, να αλλαζω σχήμα, να ανακατευομαι με ζαχαρωτά και να μην ειμαι πια άνθρωπος. Δεν ειναι οι άνθρωποι φτιαγμένοι απο ζάχαρη, ουτε στο ελάχιστο.
Ειναι φτιαγμένοι απο φόβο, και συγνώμες και λαθη κι απροσεξία.
Και δεν τους κάνει καλό η ζάχαρη.. τους αρρωσταίνει.

(..είπε, κι έσβησε δυο τσιγάρα πάνω στην καραμέλα που βρήκε να έχει φτυσει  μισολιωμένη κάποιος στο τασάκι.)

Ο γάϊδαρος που πετάει

-Πετάει ο γάϊδαρος;
-Πετάει! Κοίτα τον..!

Κοίτα πόσο απλόχερα σκορπάει τη μιζέρια του.. Αυτός ο γάϊδαρος που πετάει.
Μοναδικός στο είδος του, ο ένας, αυτός που κλαιγεται και βήχει για να τον κοιταξεις και να τον λυπηθείς. Γυμνός, βασιλιάς με ρουχα καινούρια, ενα "εγώ" μπαλωμενο και βρώμικο, νομίζει πως αστράφτει, ενώ γυαλιζει η γλίτσα πανω του..
Σαν το υπερθέαμα σε τσίρκο με τέρατα, εξισώνεται με καλλιτέχνη και φαντασιωνεται πως ειναι η ομορφιά που βλέπει στον καθρέφτη, πως ειναι ο άνθρωπος που αντέχει..
Ξεπουλημενος στη λαιμαργία του, θανάσιμα.
Ενα χοντρό τίποτα.
Το τίποτα που σιχαίνεται ακόμα κι η ανυπαρξία. Και δεν το χωράει.
Και το έχει αφήσει να σαπίζει στο βήχα του
Αυτό ειναι ο ιπτάμενος γάϊδαρος.

(Αποσυμπίεση. Λίγο ακόμα..)
(Γέμισε η σκηνή κομπάρσους, να τον χαιδευουν και να τον στολίζουν. Ούτε να γυρίσω το βλεμμα μου πια δεν αντεχω..)

Ο πραματευτής

(Αρχιζω να γράφω, και θυμάμαι κάτι αλλο, γυριζω σελίδα, γράφω λίγο  σταματάω. Κλείνω.
Δοκιμαζω πάλι, λίγο περισσότερο, δε βρίσκω το νόημα, σταματάω, γυριζω, ξεκιναω πάλι.
Δε μου αρεσει η εισαγωγή.
Δε μου αρέσει η αρχή. Το δουλεύω. Δεν.
Παλι πίσω. Ξανά. Το νόημα που πήγε; (-Ελα πίσω σου λέω!) Εχασα μια ιδέα.. Μηπως την πήρε το μάτι σου;)

Προσπαθώ να οργανώσω ενα κεφάλι, τοσο φορτωμένο, που μοιάζει με το μαγαζάκι του κυρ Πέτρου στη γειτονια της μάνας μου: κουμπια, βελόνες για πλέξιμο, κλωστες, καρφιτσες, βελονακια, φερμουάρ, κορδέλες, δαντέλες, απουσίες, υπομονή, συνέχεια..

Σε βιβλιοπωλεία και είδη ραπτικής, μπορώ να αφιερωσω ωρες και μερες, χαζευοντας τα παντα γύρω μου, και βλεποντας τις σκεψεις και τις ιδέες να γεννιούνται μόνες τους ή με τη δίδυμη τους, αυτή που θα ειναι πάντα πιο άτακτη και πιο γρήγορη, και δεν θα τη φτανω ποτέ..
Θα υπηρετώ τη δημιουργία και την μεταποίηση, κατάρα που φορτωθηκα απ'τη μητέρα μου, θα αλλαζω τις λεπτομέρειες, θα ανακυκλωνω υλικά, θα βρίσκω χρηστικοτητες και λειτουργίες στην φαινομενική αχρηστία, και θα μπλεκομαι σε κουβαρια και κουρέλια, μέχρι να γερασω βαθιά και αμετάκλητα.

(Κι ενώ η μανα μου στολίζει κι αλλαζει ρούχα, φτιάχνει αξεσουάρ κι εντυπωσιαζει, εγώ ξεχωριζω μια μια τις λέξεις μου, τις ραβω στα μέτρα μου, και τις χαρίζω. Σε κάποιους αρέσουν, σε κάποιους δε χωράνε..)

Osmium

(Osmium βάφτισε κάποιος -προφανώς στην μακρινή Κίνα, κοντά στα λατινικά συνορα-, τον ήχο που επαναλαμβανεται από τις 6, μέχρι την ώρα που θα σηκωθεί αποφασισμένη να απενεργοποιήσει αυτή την εγκεφαλική νάρκη και να πιεί καφέ.)

Υπάρχουν κι όμορφες μέρες: αυτές που το μάτι σου ανοίγει αυτόματα πριν το χάραμα, πριν απο καθε ήχο, και κανένα ελατήριο δεν ειναι ικανό να σε σηκώσει απο το κρεβάτι και να σε πετάξει τόσο ψηλά στον καθαρό αέρα, παρά μόνο η ελευθερία. Που μπορεί φυσικά να έπεται μιας απόλυσης (του δούλου), μιας παραίτησης, μιας ευκαιρίας μοναδικής, να ξαναδείς τα πρωινά σου οχι σαν το πράσινο μίλι, αλλά σαν εκείνα που περίμενες την ολοήμερη εκδρομή στο γυμνάσιο.
Τα κομοδινα εχουν φτιαχτεί για τους καφέδες, όχι για ξυπνητήρια! Εξαιρούνται κάποια βιβλία που ξαποσταίνουν πάνω τους, κι αυτό για λίγο..

(Είναι μια κουταλιά αρκετή να σε σώσει, να σε πνίξει, να σε τρομάξει.. Σαν τη χοντρη σταγόνα που δε λέει να αφεθεί και να στάξει ελεύθερη, παρά κρατιέται απο χιλιοστά, σα να το μετάνιωσε..)

3ο Πρόγραμμα

Ενας Δεκέμβρης τεμπέλης και ζεστός, με μποφόρια και νοτιά, να καταπίνει κέφια και χαμόγελα(ούτε ένα, τωρα που τους καλοκοιτάζω στο λεωφορείο, καθισμένη ανάποδα, σα δασκάλα στην έδρα μου, ψηλότερα).
Οι καθημερινοί, οι του σαββατοκύριακου, οι σπάνιοι, συνταξιούχοι μαλλον αρκετοί, κάποιοι άνεργοι, κάποια παιδιά (όλοι κοιτάνε εξω, κι εγω προσπαθώ να δω μέσα τους)
Κεφάλια που κρέμονται πανω απο κινητά, χέρια ανίκανα να κρατηθουν και να κρατήσουν, μια γκρίνια και δυο μιζέριες, μεσα σε μπόλικο γκρι με σκόρπια κόκκινα τρίγωνα.
(Εγώ, η φορτωμενη περιέργεια και δυο τσάντες, παρατηρώ τους ανθρώπους, τα μπαστούνια τους, και κάποιες φθορές, ακούω Τσαϊκόφσκι γιατι απλά έτσι ετυχε. Αφησα ελεύθερη τη μουσική υπόκρουση μιας μέρας, και με πέταξε στα βαθιά μου, εκεί που χωρίς λέξεις ποναω διαβαζοντας ιστορίες.)

Αναρωτιέμαι "πώς;" για τα πάντα μου σήμερα..
Για το χρόνο, που μοιάζει να γράφω σημειώσεις σε χαρτοπόλεμο για να χωρέσω στη μέρα  δουλειά, αγάπη και κάτι λίγο αλλά νόστιμο.

(5η συμφωνία.. Η μάχη με το πεπρωμένο.. Ηχογράφηση του '60, φιλαρμονική του Λένινγκραντ.. Η μάχη που χάθηκε θριαμβικά. Και φταίω εγώ.)

Bonjour (καρδούλες/χαμόγελα)

(Ο πρώτος καφές της ημέρας, αυτός που ιδανικά σερβίρεται σε ψηλό κρεβάτι με παχύ λευκο πάπλωμα, και δίσκο πρωινού, τριαντάφυλλο σε ποτήρι, ζεστό κρουασάν και χειρόγραφο σ'αγαπω, είναι μια πλάνη διαφημιστική ή/και ένα ιδανικό που αξίζει και την τελευταία ρανίδα του γαλάζιου αίματος μου.)

Ανοίγω δειλά τα μάτια μου στο σκοτάδι, πιάνω το τηλέφωνο από το κομοδινο, και με τυφλώνει, οχι το φως, αλλα αυτο το 06:46 που καρφώνεται στο μάτι μου  και το διαμπερές τραύμα αιμορραγεί απελπισία. Κι έχω μολις ξυπνήσει.
Ο πρώτος καφές, είναι στην κουζίνα, self service (και οχι το μόνο τελικά σ' αυτον το γύρο), σκέτος, με καφεΐνη σπατάλη, αγκαλιά το πλυντηριο πιάτων, και ρομαντική εσανς το κιτρινο φως του απορροφητήρα.
Είναι που με κάθε γουλιά, ζητάω αναβολή απ'τη ζωή μου, κι απο κει που αχάραγα ξύπνησα ν' αδραξω τη μέρα, έχω ηδη καθυστερησει και δεν προλαβαινω το eyeliner..
Μια μικρή σταγόνα οργάνωσης και προγραμματισμου, ισα ισα για το πρωτο δυωρο της μερας. Μετά ολα κυλάνε ωραιότατα εκτός ελέγχου.

(Δε βρίσκω φωτογραφία με κουτάβι, μωρό, ουράνιο τόξο και λεζαντα "ΓΛΥΚΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ" να σας εξοντωσω τελείως..)

Μια άδεια μέρα

(Κάποιοι συνδυασμοί, είναι μοιραίοι: τα μακαρόνια με τον κιμά, οι φράουλες με τη σαντιγί, το εκμέκ με το παγωτό, η ρέγγε με το καλοκαίρι, ο κώλος με το βρακί, το τσιγάρο με τον καφέ..εσύ κι εγώ..)

Μια άδεια μέρα δεν εχει τίποτα. Δεν έχει ξυπνητήρι, δεν έχει δουλειά, υποχρεώσεις, δεν εχει το παραμικρο.
Μια άδεια μέρα είναι πιο γεμάτη από αλλες. Με ήλιο, με περπάτημα, με άραγμα, γκρίνια, και απρόοπτα. Γεμίζει με την ικανοποίηση της κενότητάς της.
Είναι η μέρα που θέλεις ν αλλάξεις την κατευθυνση βγαίνοντας απ το σπίτι, θέλεις ν αλλάξεις θέση στον καναπέ, ίσως και θεση στα έπιπλα, που βλέπεις λεπτομερειες παντού: στους τοίχους, στο τραπέζι  στο ποτήρι, στο σώμα σου, στα ρούχα σου, στο μυαλό σου.
Κι όσο εκείνη σου συστήθηκε άδεια, τοσο πιο γεμάτη τη βλέπεις, και συνεχίζει να φουσκώνει με την αγωνία, πως κάτι εχεις ξεχάσει, κάτι έπρεπε, κάτι είχε σειρά.
Μια άδεια μέρα, με τρομάζει.
Μαθαίνουμε να ζούμε για το αύριο, κι αφήνουμε στρέμματα ελευθερίας και δημιουργικότητας να καίγονται αβοήθητα, χάνοντας υπερπολύτιμες στιγμές που θα έπρεπε να σκορπάμε αγάπη και να χανομαστε. Σε μια άδεια μέρα.

(Ο ήχος ενός τρένου και μια φυσαρμόνικα. Μοιραίο.)

Βράδυ Σου

Σκεφτόταν τί ηθελε να δοκιμάσει πρώτο: το περιεχόμενο του κολωνάτου ποτηριού, με το θολό κίτρινο χρώμα, και το άγνωστης προελευσης, γεύσης και χρηστικότητας, ακομα πράσινο ξερό ανθάκι (μα τί ναι τούτο παλι;), ή τη γεύση του κραγιόν της που είχε απλωθεί σαν βαθύ γκρενά γλάσο πάνω στα χείλια της, και σιγά σιγά γινόταν ένα με τη γλύκα της;
Του μιλούσε, κι αυτός έψαχνε πότε μέσα στα μάτια της, να βρεί το ψέμα, το ψεγαδι, το "ψι" το δικό του, και κάποιες φορές τις κινησεις των χειλιών της, καθώς του μίλαγε για τόσα πολλά πράγματα, άγνωστα μέχρι εκείνη του τη μεγάλη στιγμή. Εβλεπε τις λέξεις να στριμώχνονται η μια πισω από την άλλη, και στο χαμόγελο της να πετανε σαν πεταλούδες, κι αποφάσισε την ιδια στιγμη πως τα ναρκωτικά δεν τον βοηθάνε και πολύ να παει αυτό το "ένα βήμα μπροστά", και ξενέρωσε λίγο, γιατι περίμενε αυτό το πλάνο πολύ καιρό, κι εκείνος αντί να βλέπει την ευκαιρία, έβλεπε πεταλούδες.
(Η ελεύθερη επιλογή δεν ήταν το φορτε του)
Συνέχισε να την ακουει, να την κοιτάζει, να σκέφτεται, και να θολώνει.
Αναψε τσιγάρο.
Τυλιξε την εκπνοή του καπνού με εναν αναστεναγμό. Επιασε αποφασιστικά το ποτήρι. Εκείνο τουλαχιστον, ηταν ξεκαθαρο και σίγουρο πως δεν θα απομακρυνόταν καθώς πλησίαζαν τα χείλη του. Η γεύση δεν τον απογείωσε, ουτε τον απογοήτευσε όμως. Προσευχόταν, χαμογελώντας γεμάτος αμηχανία, να λειτουργήσει γρήγορα το αλκοόλ στο κεφάλι του, μήπως και καταφέρει να ζήσει τη στιγμή.

(Συνέχισε να βαζει διλήμματα στο μυαλό του. Η καρδιά του ειχε αποφασίσει καιρό πριν.)

Anti RIP

Θυμάμαι πολύ καλά εκείνο το χτύπημα. Ηταν το πρώτο.

Την επομενη μέρα, σε γιορτή ονομαστική, και σ εναν καναπέ, εγώ κι ο Πάνος να θρηνουμε. Με δάκρυα κανονικά, κι ενα μεγαλο "κρίμα", δίπλα σ ενα "γιατι;" που ακολουθουσε το "πώς;" θα ειναι η μουσική μετά;
Και περασαν χρονια 26.
Και μεγαλωσαμε.
Κι εφυγαν κι αλλοι.
Και γεννηθηκαν παιδια.
Και τραγουδια σπουδαια γραφτηκαν.
Και ταλέντα μεγάλα μας εκαναν την τιμή.
Κι εκεινος
εφτασε ακομα πιο ψηλά.

(Is this the real life?
Is this just fantasy?
Caught in a landslide,
No escape from reality.

Open your eyes,
Look up to the skies and see..)

Λείπεις. Πολύ ομως.
( https://youtu.be/DedaEVIbTkY )

Οι λέξεις σκοτώνουν

Την πρωτη φορα που το άκουσα, ημουν πολύ μικρή, και δεν εδωσα σημασία. Την αμέσως επόμενη που το άκουσα, ημουν μεγάλη, και ήταν πλέον αργά.
Εζησα την εποχή, που φοβόμουν τις λέξεις. Τη γεωμετρία τους, την χροιά τους, την επιγευση τους. Ακόμα και το περασμα τους απο τα στενά του μυαλού μου, εμοιαζε καταδίωξη. Ενιωθα πως ηταν χρέος μου να τις συλλαβω και να τις εξορίσω, πριν θρηνησω αθώους 

Τις φοβάμαι τις λέξεις.
Οχι γιατι σκοτώνουν, αλλά γιατί αφήνουν σημάδια. Ο θανατος είναι παντα μικρότερος απο την τιμωρία να ζεις στην ατέλεια. Να μη φτανεις ποτέ στην αρχή του κυκλου, και να αφηνεις χιλιαδες ουροβόρους δράκους νηστικούς κι επικινδυνους. Η βία που κρύβουν μέσα τους, είναι μεγαλύτερη απο τη διάρκεια τους. Κι αφηνει σημάδια. 

(Στο διάστημα μεταξύ καλημέρας και πονοκεφάλου, ήρθαν κάποιες λέξεις να μου ζητησουν το λόγο. Τους τον έδωσα)

Αδιάκριτο το απόσπασμα τους. Στήνουν την αγάπη, τη θλίψη, το φόβο, την ελπιδα, την αγωνία, καταπατανε το ψεμα και την αλήθεια, φουσκώνουν σαν μπαλόνια, και μπαμ!

(Οι δικές μου είναι απλές: μια "καλημερα" να σκοτώσει τη μαυριλα, ενα "σ' αγαπω" να νικήσει το φόβο, μια "συγνώμη" να αποτελειωσει την τιμωρία, κι αυτό το "ακόμα" να χαριζεται μπροστά και πισω στον χρόνο.Εκτελεστές μιας ασπρόμαυρης υπόστασης.)

Blue(s)

(Κάθε αριθμός έχει το χρώμα του. Ετσι πίστευα. Αυτό πιστεύω ακόμα.
Ο χρόνος μοιάζει με ξεχειλωμένο σπείρωμα, οι αναμνήσεις μου έχουν άρωμα, και οι ιδεοψυχαναγκασμοί μου δεν έχουν τέλος. Χτες μάλιστα, αντιλήφθηκα τον ήχο του φλάουτου σαν σκέψη, -από αυτές μέσα στα παχουλά καλοσχηματισμενα συννεφάκια - το πιάνο να μιλάει όλες τις γλώσσες του πλανήτη, και το μπάσο να χορεύει κρατώντας και τα δυο στην αγκαλιά του. Είδα ολόκληρη την εικόνα, και τράβηξα την κουρτίνα στο μυαλο μου, να περάσω και στα πιο σκοτεινά. Να φοράνε νότες αντί για φορέματα, ημιτόνια για παντελόνια, μελωδίες για καπέλα και στολισμένες σιωπές με ρυθμό. Μια πραγματικότητα φανταστική, αλλά πληρέστερη από την ήδη υπάρχουσα, μια ύπαρξη παράλληλη, κι ευτυχώς καθόλου ομοούσια με τη δική μου)

Ερωμένη των λέξεων, υποταγμένη στη γοητεία της δύναμης τους, θυμάμαι τραγουδια και στοίχους, ακόμα κι από αυτά που εμαθα στο νηπιαγωγείο, ίσως και πιο νωρίς. Λέξεις, που τις γράφω, τις βλέπω, τις παντρεύω μεταξύ τους, τις διαβάζω ανάποδα, τις βαφτιζω και πολλές φορές, εχω την ανάγκη να τις γεννησω.
Ηρθε χτες η μέρα, που δεν ήθελα να ακούσω το παραμικρό, εκτός από το ψυχικό διυλιστήριο τριών τύπων και των μουσικών τους οργάνων, να με στήνουν στο απόσπασμα και να με λυτρώνουν από τα δεσμά της καθημερινότητας. Εντεχνα.

(Κουράστηκε, και τον πήρα αγκαλιά να ακουμπήσει πάνω μου. Ξεκουραζόμουν κι εγώ στηρίζοντας το κεφάλι του όρθιο. Μεταμορφώθηκε στο δικό μου κρουστό, χωρίς ήχο, με χαμηλή ένταση, απο αυτές που σε νανουριζουν, χωρίς όμως να καταφερω να κοιμηθώ, αφού η αγάπη έτρεξε να γίνει φιλί στο φορτωμένο με μπούκλες και όνειρα κεφάλι του.)

(Ξέρεις τί χρώμα εχει το 5   )

Ασκηση 3

Μείναμε οι δυό μας, μόνοι κι αμήχανοι, σ' ένα μικρό σκοτεινό δωμάτιο, καθόλου ρομαντικό. Ο,τι ήταν να γίνει, έπρεπε να γίνει γρήγορα, πριν αρχίσουν να μας ψάχνουν.
Το πρώτο φιλί, είχε την εξέλιξη ενός βρέφους που μετά το μητρικό γάλα, δοκιμάζει κρέμα για πρώτη φορά, και μετά αλεσμένα λαχανικά, και αφού βγάλει δόντια, σιγά σιγά μαθαίνει πως να μασάει και να ανακαλύπτει γεύσεις και υφές βάζοντας τα πάντα στο στόμα του. Με τη διαφορά, πως εμείς οδηγούμαστε μαζί, από το ίδιο ένστικτο, την ίδια περιέργεια, το ίδιο άτσαλα, και με πολύ αγωνία. Κανείς δε θα μας έλεγε μπράβο.

Ήταν τόσο ανακατεμένα όλα μέσα μου, όπως τότε που ανέβηκα στην μπαλαρίνα του λούνα παρκ, και παρόλη τη ζαλάδα και το φόβο, ένιωθα πως κατάφερα να πετάξω έστω και για τρία λεπτά, πως ήμουν πια αρκετά μεγάλη για να δοκιμαστούν οι αντοχές μου στον κίνδυνο.
Εκείνο το φιλί, δεν είχε γεύση έρωτα ή αγάπης. Ήταν γεμάτο αδρεναλίνη και περιέργεια.
Ήταν όμως το πρώτο, που άνοιξε το δρόμο κι ακολούθησαν όλα τα υπόλοιπα φιλιά που έδωσα και πήρα στη ζωή μου. Ερωτευμένα, παθιασμένα, βιαστικά, απογοητευτικά, διεκπεραιωτικά, υγρά και νόστιμα κάποιες φορές.
Κάθε φορά όμως, που διακρίνω ψήγματα από την παρθενική ακόμα γεύση, με τη λαχτάρα του παράτολμου εξερευνητή, θέλω να καταδυθώ ακόμα πιο βαθιά στη στιγμή. Χωρίς ανάσα, όπως ακριβώς σ' εκείνο το μικρό σκοτεινό δωμάτιο.

(Δ)ΙκΕα

Ο πλανητης καθε μερα, γινεται ολο και πιο μικρος, πιο στεναχωρος.
Σαν το σφιχτό ζιβαγκο που σου προκαλεί δυσφορία και νεύρα.
Η δυστυχία εχει για αντίβαρο χαριτωμενα γατάκια και ακριβα κινητα στα χερια 15χρονων, εικονες αγίων για βοήθειά μας, και μια ανεξήγητη προγονική περηφάνια που κατακρεουργουμε κι αναμασαμε, προκειμενου να επιβιωσουμε.
Κι αν δε μαυρισεις
Αν δε νιωσεις οργή
Αν δεν πεις τη γνωμη σου, εισαι σιγουρα από αλλο πλανήτη.
Εισαι το εγωιστικό πλασμα που δεν ασχολείται με τον πόνο του αλλου και τις παστιλιες του.
Κι αυτό ειναι σκληρό.
Σα να κρατάνε τα μάτια σου ανοιχτά, μεσα σε παρωπιδες, και να σου προβάλλουν το θάνατό σου.
Διαλύουν τα χρώματα, σ αφηνουν ανίκανο κι ασπρόμαυρο, υπογράφοντας τη διαχρονική κομψότητα της υπακοής.
Καμια αντίσταση.
Καμια επανάσταση.
Συναρμολογησαμε μια ζωή πρόχειρα, το καταλαβες; Γι' αυτο σπαει.

Υπερβολές..

-..και θα πεταμε ψηλά, και θα χανομαστε, και ο αέρας θα είναι καθαρός, χωρίς σκοτουρες..
-..και θα μας πλησιαζουν αγριόχηνες να μας καλοσοριζουν, και θα μας μαθαίνουν να κανουμε στροφές, και ύπτιο..
-..και θ' αντιχαιρεταμε τα παιδιά που θα μας κουνανε τα χέρια μεσα απο τα αεροπλάνα
-..και θα στιβουμε σύννεφα οταν διψαμε..
-Οχι!
-Γιατί όχι;
-Τα συννεφα ειναι απο ζάχαρη, θα τα τρώμε.
-Δε στέκει αυτό που λες..
-Ούτε τα προηγουμενα!
-Σωστά. Πετάνε..
-..και θα μαζευουμε τα μπαλόνια που γλιστρανε απο τα παιδικά χέρια, και θα τους τα πεταμε με δυναμη πισω για να τα πιάσουν και να σταματήσουν το κλαμα.

(Συμ)περιφορά

Υπαρχουν καποιοι ερωτες,που δεν προβλέπεται να εκτίσουν την καταδίκη τους, σε κανενα κρεβατι. Δε θα ευτελιστουν ποτε, δε θα ζησεις την εκπνοη της ανατριχίλας, δεν κρατανε προσχηματα, τυπους και δεν πλησιαζουν.
Ειναι απο εκείνους που θες να τους φουσκωνεις σαν μπαλονια στο κεφαλι σου, να περπατας σε εύθραυστη ισορροπία και να βουτας σε βυθους σκοτεινους. Δικους σου.
Στο ιδιο συρτάρι με τις αμαρτίες, εκει τους κλεινεις. Γιατι αμαρτία ειναι οταν δεν ανοιγεις τον έρωτα. Οταν δεν ξεδιπλωνεις το αλουμινοχαρτο για να φτασεις στην απόλαυση. Ο φοβος όμως, ειναι εκει και φυλαει την ζωνη αγνοτητας που οικειοθελώς του φορεσες. Κι ειναι ακομα πιο προκλητικό και ζορικο.
Ειναι οι ιστοριες που δεν εχουν γεννηθει για να γραφτουν. Ειναι αυτες που θέλεις να ζεις στο κεφαλι σου, με τους ορους σου,  με τις ωρες σου, με την υπερβολη σου. Και μετα, παλι πισω. Εδω. Να ταϊσουμε την αποσταση και τα πρεπει στο παρκο διπλα στις παπιες.

(Η φαση με το αλουμινοχαρτο μου θύμισε σοκολάτα. Παω περιπτερο)

(Ξύπνησε)

Οταν το " κάθε πρωί" εχει γευση καταπίεσης, και η ρουτίνα μυρίζει απογοητευση, οταν τιποτα δεν ομορφαινει την βιαιη επιστροφή απο το αιθερικό πεδίο των ονειρων στη σκληρη πραγματικότητα της υλης, καπου στο χαοτικα δομημένο σημερα, υπαρχει ενας πινακας κρεμασμένος στον ιστό, κεντημενος περίτεχνα, να με ξεκουράσει, σαν αιώρα που ανάλαφρα εκκρεμεί το μυαλό, μεταξύ των δέντρων της λογικης και του συμβιβασμου.
Ειναι λέξεις.
Ειναι μικρά κομμάτια, ξύλινα, που στηρίζονται το ενα διπλα και πανω στο αλλο, σηκώνοντας ενα οικοδόμημα επιβλητικό απεναντι στα πρεπει. Ελεύθερο σε ολες τις κατευθύνσεις, και με ρυθμό απροβλεπτο, αφου, εκει που νομιζεις οτι έκλεισε και σταματησε, ψηλώνει και απλωνεται επικίνδυνα στον εγκεφαλο, και προκαλεί βλάβες, ακομα και στις πλεον ασφαλείς και σίγουρες εικασίες.
Με τη σωστή δοσολογία μεταξυ αληθειας και υπερβολής, με φανταστικά σεναρια κι αληθινα γεγονότα, ειναι το μαλακό πουπουλενιο μαξιλαρι, που θελω να χαιδευω χαμογελώντας, τριβοντας πανω το μαγουλο μου, λιγο πριν κοιμηθω κι αφησω το υποσυνείδητο να κανει τη δουλεια του.
Ειναι η παιδικη χαρα μου.
Η χαρα που εχω απο παιδί.
Να (απο) τυπώνω τις εικόνες μιας εσωστρεφους διαδικασίας, καταπίνοντας φλας.

Τσουπ τσουπ (LSD)

(Μικρότερη όταν ήμουν, κορόϊδευα τους ανθρωπους που κολλούσε το μυαλό τους, και αντι να χρησιμοποιήσουν το κατάλληλο ρήμα, με ενα "αυτώνω", είχαν καλύψει ουσιαστικά, εμπεριστατωμένα κι ολοκληρωτικά, από απλές μέχρι ακατάληπτες και βαθύτερες έννοιες! Αύτωσα που λέτε χθες, κι άρχισα να επεξεργαζομαι τις λέξεις που χρησιμοποιώ τα τελευταία χρόνια.)

Μικρα κομποκατήματα, ψιψιψόνια, ποπορίνια και τσουπ(ς) πλημμύρισαν το δωμάτιο, πολλαπλασιάστηκαν σα δαιμονισμενα, κι αρχισαν να αναρριχούνται στους τοίχους, καλύπτοντας το ταβάνι, κι αυτώνοντας τα έπιπλα. Αρχισαν να τρωνε τις σελίδες των βιβλίων (που δεν εχω γραψει), να φτύνουν τα κουκούτσια, και να κλωτσανε την κατσίκα που μασάει ταραμά. Ταράχτηκα.

(Ζωές γεμάτες γαρνιτούρα. Και μπέρδεμα, και παρεξήγηση, και λέξεις ρηχές, γεμισμένες με την ανοστιά του κόσμου.
Ειδα τα πόδια μου δεμένα με σκοινί, και κλεισμενα σε τσουβάλι. Να χοροπηδάω και να φτάνω το αερόστατο, μέσο διαφυγής μου. Τσουπ. Τσουπ. Τσουπ.
Ο εαυτός μου που φεύγει απο το πλάνο, μια άδεια κορνιζα να στολιζει το κενό, και με τρόπο παράδοξο να ομορφαίνει τη σιωπή. Δεν ειναι τέχνη. Ειναι η φυγή που μας αυτώνει.)

Name day

Η γιαγια μου ξεκινουσε δεκαπεντε μερες πριν, να κατεβαζει κουρτινες, να στρωνει χαλια, να βγαζει εξω ασημικα και κρυσταλλα, να πλένει, να ετοιμαζεται για την μερα, που στολισμενο με φρεσκα λουλουδια το σπιτι, και το ψυγειο φορτωμενο  γλυκα και αναψυκτικα, θα δεχοταν επισκεψεις, που μαζι με το κουτι τις παστες που θα εφερναν, ή καποιοι το ουισκακι που θα πινανε αυθημερόν, θα φερνανε και τις ευχες ολης της υπολοιπης οικογενειας, αυτης δηλαδη που βαριοταν τετοιου τυπου εκδηλωσεις, ή ειχαν να πανε και σε αλλον Μιχαλη. Των Ταξιαρχων αυτα.
Αναλογως έπραττε κι η μανα μου του Ευαγγελισμου, και γενικά ειχαμε ενα πλουσιο εορτολόγιο στο περα δωθε μας, και στα "Σοϊ Show" μας, οπως τα βαφτισα πριν καμια δεκαπενταετία, αφου παντα καταληγαμε να τρωμε, να πινουμε, και να τραγουδαμε, συχνα συνοδια κιθαρας. Κερασακι στην τούρτα, μια οικογενειακη παρεξηγηση. Συχνα, οχι πάντα. Ειχαμε και άπνοια καποιες φορες.
Η επομενη μερα παράδεισος και κολαση: περισσοτερα γλυκά, πλυσιμο, πλυσιμο ατελειωτο, και ξανα πισω στον μπουφε το καλο σερβιτσιο, και δικαιολογημενοι στο σχολειο για τον υπνο μες την ταξη και τις ασκησεις που δεν προλαβαμε γιατί ειχαμε κοσμο!
Ειχαμε μια καλη δικαιολογια για να βρεθουμε.
Δεν εφτανε το τηλέφωνο.
Ειχε και πλακα να σε αγκαλιαζουν και να σου λενε πως μεγαλωσες, χωρις να εννοουν πως γερνας κι εσυ μαζι τους.
Μεγαλη η χαρη των ονομαστικων εορτων.
Θα ηθελα να ειμαι Ισπανιδα απο ορθόδοξη γενιά, μ ενα σιδηροδρομο για όνομα, να γιορταζω καθε σαββατοκυριακο, και να μαζεύω ευχες κι αγαπη με περισσότερη σοφία.

(Σημερα γιορτάζει το γλυκό του ονομα! Δισυλλαβο, απαγορευτικο στην αρχη, δεικτικο στο τελος. Χαρουμενο και ασυνήθιστο! Με λιγο παραπανω ζάχαρη απο αλλα ονόματα. Με παραπανω σε ολα του.
Λουλουδια, γλυκά, τραγούδια, και δωράκι!
Πόσο υπεροχος είσαι Μηνάκο μου; Χρονια σου Πολλά!)

Vivere pericolosamente

Περιφέρεται εδω και δυο μερες πανω απ τα κεφαλια μας, περναει ξυστα απο το αυτι με υπερηχητική ταχυτητα, την πιανεις παντα στην ακρη του ματιου, και ολα αυτά γιατι;

Ρισκαρει κι ερχεται και καθεται προκλητικα πανω στον διπλωμενο καταλογο του ντελιβερι (αφου μαζι με τα μαγιω και τον ανεμιστήρα στριμωξες και το "οπλο", ενω βαθια μεσα σου ηξερες πως ηταν λαθος), και ειμαι ετοιμη να αυτοπυρποληθω, μονο για να τη δω να καιγεται στην κολαση!

(Ειναι αυτες οι δυσκολες ωρες, που παρακαλαω το Θεο να σωσει την αφανα μου..)

Η μυγα.
Η μυγα μας.

(Ξεχασα να παρω εντομοκτόνο.)

Στις ράγες

(Ειναι ο ήχος του τρένου, λιγο πριν μπεί στην αποβάθρα, που γρατζουναει κάποιες φορές. Είναι απελευθερωτικό να φτάνεις στον προορισμό σου, και να βγαινεις μέσα απο το πολύχρωμο και βρώμικο και γεμάτο βαγόνι. Κι είναι διεγερτικά τα βήματα στην προοπτική μιας συνάντησης• με τη φιλη, τον εραστή, τη μάνα, τους συμμαθητές..)

(Φοραω τους αναπνευστηρες μου στ' αυτιά. Καποιες φορές με σωζει η μουσική. Καποιες αλλες η αποσταση που κραταω απο την πραγματικοτητα χαμηλωνοντας την ένταση της.)

(Το ηξερα. Το ειχα καταλαβει. Απο εκεινη  την πρωτη και μια φορά.)

(Εχω συγκεκριμενη θέση που καθομαι στο βαγόνι. Οπως ο καθενας διαλέγει την πλευρα του κρεβατιού, το θρανίο του, την καρεκλα στο τραπεζι της κουζινας.. Ολα συνήθεια. Αχρηστη.
Κι οταν προλαβει και καθησει αλλος, η μερα αλλαζει. Αλλαζουν ολα. Σα να περναω απεναντι, στην αλλη οχθη.. Για να  ξαναδω τα ιδια νερα)

(Στραγγιζω το μυαλό μου σαν ψαροσουπα, φοβαμαι τα κοκκαλα. Και θυμαμαι πως μαγειρευω για να φανε οι αλλοι.. Σταματησα να τρωω ζωες. Μου τελείωσε κι ο φοβος για τα κοκκαλα. Εμεινε μονο εκεινος στο κεφαλι μου, να καρφωνεται σε λεξεις και να περιμενει πότε θα τραυματιστω, αφου τριβομαι πάνω τους..)

(Δε φτανω ποτέ)

Εκτός παρενθέσεως

Είναι ο βήχας μου ανησυχητικός; Φταίνε τα τσιγάρα, ο θυρεοειδής μου, κρύωμα ή απλά λούζομαι γι ακόμα μια φορά με αυτό που κοροϊδεύω;

Υπό άλλες συνθήκες, η προηγούμενη παράγραφος θα σττογγυλοκαθόταν αναπαυτικά "εντός παρενθέσεως", παρέα με τις τελίτσες - όταν έχω πολλά ή τίποτα να πώ - και τους ψίθυρους που κάποιοι θέλω να ακούσουν.. Θα ξεκινούσε λυπημένη για να καταλήξει χαρούμενη! Έτσι τις διαβάζω εγώ τις παρενθέσεις. Και δεν είναι κακό να τις ανοίγεις. Είναι εγκληματικό να τις αφήνεις ανοιχτές, γιατί μπάζουν αμφιβολίες και ρεύματα που σε αφήνουν δυσκίνητο και κάποιες φορές παράλυτο.

(Η αδυναμία μου να τιθασεύσω τις εμβόλιμες σκέψεις μου, και να πετάγομαι από το ένα θέμα στο άλλο, με κάνει να νιώθω πως παίζω τυφλόμυγα σε ναρκοπέδιο)

Message in a bottle

Πριν πολλά πολλά χρόνια, είχα φάει το πρώτο - κι ακόμα τελευταίο, γιατι ποτέ δε ξέρεις τί φέρνει το αύριο - δημόσιο χαστούκι, μέσα στο 843, από τα Ταμπούρια στον Πειραιά, από το χέρι που μου άξιζε.

Δεν είναι αυτοκριτική, ούτε δημόσια συγνώμη - αν και θα πρέπε - ούτε ομολογία.. Είναι μια παραδοχή στον εαυτό μου, για μένα. Για κανέναν άλλο λόγο.. Έκαψα το καλύτερο χαρτί..

Το καταλαβαίνω τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Κάθε πρωί, με το που παίρνει μπροστά ο εγκέφαλος, φορτώνομαι την ενοχή μου και κάνα δυο τύψεις, τα στριμώχνω με τα καθημερινά, και περιφέρομαι φορτωμένη και ταγμένη στην ταλαιπωρία πάσης φύσεως.

Έχω επιλέξει να ζώ ακριβώς όπως τώρα. Δε μου φταίει κανείς.. Προτιμώ να ντρέπομαι παρά να ζούσα κάτι άλλο.

Και κρύβω τα μούτρα μου από πολύ κόσμο που απογοήτευσα. Αν υπάρχει Όσκαρ στη φιλία, εγώ είμαι σίγουρα η κατ' επανάληψη νικήτρια του χρυσού βατόμουρου ή μούσμουλου ή οποιουδήποτε άλλου ζαρζαβατικού γεμάτο φυτοφάρμακα και τοξίνες που σαπίζει στο τελάρο, χρυσό όμως..

Υποστηρίζω πως το "αλλά", όχι μόνο αναιρεί, διαγράφει κιόλας ότι προϋπάρχει.

Και το "αλλά" στις σχέσεις, είναι βαρύ, είναι τελεσίδικο και μη αναστρέψιμο. 

Είμαι κι εγώ, αλλά..

Ούτε καλός άνθρωπος είμαι, ούτε σωστή φίλη, ούτε πολλά.. Αλλά χωρίς "αλλά". Δεν το αντέχω..

(Το ξέρεις αυτό που έκαναν παλιά οι ναυαγοί: έκλειναν το μύνημα σ´ ένα μπουκάλι & το άφηναν μόνο του, στην τύχη, μήπως και το έβρισκε ποτέ κανείς, πριν πεθάνουν μόνοι κι αβοήθητοι. 

Κάπως έτσι είναι κι αυτά που γράφω σήμερα: αν φτάσουν ποτέ κάπου, να μάθουν πως αναγνωρίζω τα λάθη μου, πως μετανιώνω, πως εύχομαι να μη γνωρίσει άλλος άνθρωπος φίλη σαν εμένα, θα σου εύχομαι χρόνια πολλά κάθε Ιούνη, και θα παρακαλάω βουβά να είχα την ευκαιρία να τρώω κάθε μέρα χαστούκια από σένα.)

Φάση δικαιολογία

Αυτές οι γιορτές, τύπου παγκόσμιες ημέρες, είναι και λίγο μούφα, είναι και κάπως ενοχλητικές. Για την εμπορική υπόσταση του θέματος, ούτε κουβέντα, αλλά ακόμα και για δικαιολογία, το δέχομαι.

Την ημέρα του παιδιού, κανένας δεν παίρνει δώρο στα παιδιά του. Ούτε την ημέρα των ζώων μπαίνει κανείς στον κόπο να σκεφτεί τα κεφτεδάκια που τρώει από τί είναι φτιαγμένα (ζώα με δικαιώματα είναι μόνο αυτά του καναπέ, του τσίρκου, και του διπλανού μας που το έχει στο μπαλκόνι και μας ενοχλεί κιόλας). Την ημέρα της Γυναίκας, οι περισσότερες κανονίζουν μπουζούκια και αλκοόλ μέχρι ταπείνωσης, την ημέρα της Μητέρας κάποιες αγωνίζονται να τη γιορτάσουν και πολλές άλλες ημέρες που βαριέμαι να θυμηθώ και να νευριάσω.

Αυτά.

Για τις Ημέρες και τις Γιορτές.

(Για να είσαι πατέρας, θέλει μεγάλη μαεστρία, ίσως και περισσότερη από αυτή της μητρότητας. Οφείλεις να μάθεις τον σεβασμό και την αγάπη αν θες να τα εισπράξεις, οφείλεις να γίνεις ο Ήρωας κι όχι ο Εχθρός..

Κι αν δεν τα καταλάβεις από την πρώτη στιγμή, θα είναι πάντα πολύ αργά για να αλλάξει.)

(Δε γουστάρω να γράψω τίποτα άλλο, γιατί έτσι.)