Κορίτσι πράμα..

Δε θέλω να γράψω για καμία κακοποίηση, σωματική, σεξουαλικη, ψυχολογική.. Θέλω να γράψω για την λεκτική, αυτή που ακούω από μικρή και σκοτώνει την αλήθεια μου..

Για όλα τα κορίτσια που κρύβουν την "προίκα" τους ανάμεσα στα πόδια τους, και τα βουτάμε στα καθωσπρέπει πριν τις κολυμπήθρες, μεγαλώνει κάπου εκεί έξω κι ένας λεβέντης, που το πουλάκι του είναι ελεύθερο να πετάει και να κουτσουλάει όπου, όταν κι όπως θέλει, χωρίς κανένας να τολμάει να το μαζέψει. Δεν είναι όλοι το ίδιο! Όχι, όχι.. Είναι όμως πολλές οι εστίες μολύνσεις της κοινωνίας, και δυστυχώς το κακό γίνεται, και ξαναγίνεται..

Αυτό που ακούω χρόνια τώρα, πως δηλαδή είναι περισσότερες οι γυναίκες από τους άντρες στον πλανήτη, με τρομάζει.. Πως θα ήταν ο κόσμος αν ήταν περισσότερα τα πουλάκια; Η φαντασία μου δεν τα χρωματίζει αθώα κίτρινα καναρίνια.. Η πραγματικότητα με κάνει να τα βλέπω αρπακτικά πεινασμένα, να μυρίζουν το αίμα και να ορμάνε κράζοντας.. Νιώθω τραγικά αναλώσιμη σαν είδος μάλλον.. 

Μεγαλώνουμε αγόρια που μαθαίνουν να κάνουν πόλεμο, να επιβάλλονται με τη βία, και να υποτιμούν με λέξεις.. Και μεγαλώνουμε κορίτσια με κατσαρόλες, καλλυντικά, και δύναμη.. Τόση όση χρειάζεται να αντέξουν σε μια τόσο άνιση κοινωνία.. 

-Σα δε ντρέπεσαι! Κορίτσι πράμα.. 

Για το τσιγάρο που - κακώς - υιοθέτησα στην εφηβεία, για την βρισιά που ξεστόμισα από αγανάκτηση ή φόβο, για το βάθος του ντεκολτέ, για τη στάση που καθόμουν, για ο, τι δεν ταίριαζε στους κανόνες που έχουν ήδη βάλλει εδώ κι αιώνες για μας, χωρίς την παραμικρή προσαρμογή .. Κορίτσι πράμα.. Τόσα χρόνια ντρέπομαι.. Όχι για μένα, αλλά για τις γενιές γυναικών που μεγάλωσαν ψυχικά ακρωτηριασμένες, και την ανάπηρη κοινωνία να τους κουνάει το δάχτυλο.. 

Κι αν εμείς, κοντά στα δέκα εκατομμύρια, θρηνούμε δεκατρείς το 2021, ρίξε μια ματιά στον κόσμο έξω από τα σύνορα, κι έλα μετά να μιλήσουμε για τα εξοπλιστικά.. 

Είναι κι αυτά

(Χθές, μιλούσα κι άκουγα τις λέξεις μου, κι η αλήθεια με είχε ξεπαραβγεί, κι έτρεχα λαχανιασμένη πίσω της.)

Άργησα να μιλήσω. Και καλά έκανα δηλαδή, αφού όσο περνάει ο καιρός παρέα με τα χρόνια, καταλαβαίνω περισσότερα χωρίς λέξεις, και με τους κώδικες καλά δεν τα πάω συνέχεια.. 

"Ανθρωπάκος". Να μια λέξη. Που με έδεσε χειροπόδαρα υποσυνείδητα, ζυμώθηκα μέσα της, και στεκόμουν προσοχή κάθε φορά που η συνονόματη μου τραγουδούσε το σουξέ.

Η περιγραφή γλαφυρή και άθλια, ωστόσο η μουσική του επένδυση και το γαργαριστό της αοιδού με μάγευε και παπαγάλιζα αθώες μελλοντικές καταγραφές κι ομολογίες.

Ήσυχο παιδί δεν ήμουν, αλλά ούτε και διαόλι να κάνω ζημιές ή πονηριές με σκοπό να γίνει το δικό μου ή να γελάσω. Δε ξέρω πως ήμουν. Ούτε πως μ' έβλεπαν. Σίγουρα όχι Παναγίτσα . Μάλλον γεννήθηκα Κασσιανή, δεν εξηγείται αλλιώς.. 

Πρέπει να πήγαινα 2α λυκείου όταν συνειδητοποίησα πως η καραμέλα που μου έδιναν να πιπιλάω από τα τρία μου όταν έκανα κάτι λάθος, δεν ήταν απλά "συγνώμη" ή κάτι ανάλογο. Για να μου διαχωρίσουν το σωστό από το λάθος, ούτε λόγος, αφού με τα λάθη μαθαίνουμε άλλωστε, και ποιος ο λόγος να μπεις σε διαδικασία να μάθεις σε ένα παιδί το σωστό, αφού ούτε εσύ ο ίδιος δεν το ξέρεις, κι ακόμα ποιο πολύ, δεν το κάνεις.. 

Εγώ λοιπόν αναγκαζόμουν να λέω "ήμαρτον". Κι όχι σαν επιφώνημα, αλλά σε χρόνο αόριστο του ρήματος αμαρτάνω. Γεννήθηκα και με βάραινε προφανώς το προπατορικό, οκ.. Αλλά η όλη διαδικασία, κι η επανάληψη, κάτι η Τάνια κι ο ανθρωπάκος, κάτι από δω, κάτι απο κει.. 

-Κοίτα τι κάναμε με το παιδί...

Αξονική

 (Του το είπα κι αυτό)

Τόσα ερεθίσματα, τόση πληροφορία, τόσο υλικό, και το μόνο που έχω καταφέρει είναι μπέτωμα. Μια ακινητοποίηση που μόνο με Παρασκευή απόγευμα στην άνοδο του Κηφισού μπορείς να συγκρίνεις, και πάλι δεν. Δεν τη φτάνεις..

(Μπήκα σήμερα στο σπίτι και με υποδέχτηκαν χριστουγεννιάτικες μελωδίες, δυο γατιά, μια μελαγχολία κι ο μεσημεριανός μου μισοτελειωμένος κρύος καφές.)

Τρίγωνα και κάλαντα και jingles και πρωτοχρονιές και rapid tests και κάθε σπίτι τί? Δε θέλω να ακούω τη λέξη υγεία, αλήθεια. Όσο και να το εύχομαι, θέλω κι από τις άλλες τις ευχές.. Θέλω ευτυχία, ταξίδια, χαμόγελα, ελεύθερες στιγμούλες και ό, τι να ΄ναι. Θέλω μια σφαίρα και με κάτι άλλο, με ό, τι να ΄ναι.. Φοβάμαι πως έχω μιζεριάσει πάνω από την ατομική μου ευθύνη και το φόβο, και το μόνο που τσεκάρω είναι το καλά. Το μου και των γύρω μου.

Και δεν είναι καιροί να ονειρεύεσαι και να γράφεις για έρωτες και μαυρίλες, ούτε να γελάς δυνατά, γιατι δίπλα σου πεθαίνει κόσμος. Γιατι ο κόσμος έχει σπάσει σε κομμάτια κι αν είσαι από δω δεν πας από κει, κι έχεις φουλάρει καχυποψία και άγχος ενώ βάζεις δειλά ένα δεκάρικο βενζίνη, κι έχεις ξεχάσει να χορεύεις ενώ θυμάσαι να ψεκάζεις τα πάντα με αντισηπτικό πριν τ' αγγίξεις, ακόμα και την καρδιά που λιμπίζεσαι δίπλα σου.

(Έχουν περάσει τόσοι μήνες έτσι τελικά)

(Του τα είπα. Κι είμαι λέει ρεαλίστρια και δεν υπάρχει αγωγή γι' αυτό.)