Είχα διαβάσει κάποτε, την ιστορία μιας κιθάρας και μιας πατάτας, που βρέθηκαν δίπλα-δίπλα σε μια χωματερή, και πιασαν την κουβέντα, κι έλεγε η μία στην άλλη την ιστορία τους. Πως βρέθηκαν εκεί, τις προσδοκίες που ειχαν, τα όνειρα που έκαναν, το πως έφτασαν .. Κι αγαπήθηκαν, λέει.. Και πιάστηκαν απ το χέρι, και περπάτησαν μαζί..Ξέχασαν την ιστορία τους, αρνήθηκαν το καταδικασμένο τους παρόν, και πήραν δρόμο. Και δεν είδε ποτέ, καμια τους, πόσο αταίριαστο ήταν αυτό το ζευγάρωμα..κι ούτε κανένας άλλος άκουσε ξανά νέα τους.
Γιατι μάλλον δεν είχαν μάτια.. Καμια αγάπη δεν έχει ματια, γιατί δεν τα χρειάζεται.
Η αγάπη ζει από το στόμα, τα χέρια.. Ακούει, νιώθει, παραπονιέται..
Η αγάπη δεν παραμυθιαζεται από ειδωλα και εικόνες στο περίπου, σαν αυτά που μαγειρεύουν συνεταιρικά τα μάτια με το μυαλό ..
(Όταν μια καρέκλα γίνεται θρόνος, απολαμβάνεις την πραγματική της διάσταση.. )
