Ομώνυμο

Παρατήρηση στον καθρέφτη Νο1:

Η υφή της επιδερμίδας, με τα χρόνια, αλλάζει. 

Φταίει και το κάπνισμα εδώ που τα λέμε. 

Καταχρήσεις, ξενύχτια, αγωνίες, δε μπορώ να μου χρεώσω, γιατί μπροστά σε κάποιες θρυλικές μορφές ζωής και ύπαρξης της εποχής μου, η δική μου μοιάζει πρωτόζωο με ουρά.

Έχω ρυτίδες. Δεν τις βλέπω, φαίνονται. Κάνουν τα πάντα για να είναι μπροστά από μένα και να φωνάζουν διψήφια νούμερα, που προοδευτικά με σκοτώνουν. 

Φωνάζουν γελώντας. 

Βάφω τα μαλλιά μου από ανάγκη πλέον, κι όχι από άποψη κάθε εβδομάδα όπως έκανα στα 15. Και με προβληματίζει αν θέλω να ακολουθήσω τη φυσική μου οδό, ή αυτή του χάλκινου αδιέξοδου. 

Τί τονίζει λιγότερο την απελπισία της μέσης ηλικίας;

Παρατήρηση Νο 2:

Τέλος ο καθρέφτης.

Προτιμώ να συστήνομαι ως "ασώματος κεφαλή", παρά να  οδηγήσω το βλέμμα μου στη χαλάρωση και την κυτταρίτιδα παρακάτω. Είναι αυτοκτονία.

Περήφανα σημάδεψα τα γόνατα μου, σε μία ύστατη προσπάθεια ισορροπίας μεταξύ του θέλω και μπορώ. 

Αντικατοπτρισμοί και είδωλα δεν έχουν θέση πια στη ζωή μου!

(Μότο ζωής για κάποιους, για μένα απλά μια απόφαση μετά την τελευταία φορά που ζυγίστηκα και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη.)

Παρατήρηση Νο 3:

Εσύ μπορεί να νιώθεις 25, η μάνα μου ληξιαρχικά συνομήλικη μου, εγώ όμως;

Δεν υπάρχει νούμερο.

Σκέφτομαι με τον ίδιο ενοχικό τρόπο, φαντασιώνομαι περιστασιακά και γεύομαι την ίδια απογοήτευση της προεφηβείας μου. 

Κάτι αρρυθμίες που νιώθω τελευταία, φωνάζουν καρδιολόγο, κι εγώ τις στολίζω σαν καρδιοχτύπια, για να αποφύγω τις συνέπειες. 

Βαφτίζω τα σπυράκια ακμή κι όχι ψυχοσωματικά, αρνούμαι τη μονοχρωμία του κορμιού μου, ασφυκτιώ μέσα στα ρούχα μου, και τα πολύχρωμα παπούτσια ήταν πάντα το φετίχ μου.

Ποιό το νόημα να μιλάω για την ηλικία μου; Την πνίγω και με πνίγει κάθε μέρα.

Κάτι μέσα μου μόνο, μεγαλώνει. 

Καφές, κονιάκ και γλυκό

"Άλλο η αλήθεια, άλλο η πραγματικότητα. Και άλλο η πραγματική αλήθεια."

(Φυσικά και δε διακρίνω καμία πολυπλοκότητα στη σκέψη μου. 

Η παρατηρητικότητά μου, είναι η κατάρα που ευθύνεται για τις ελάχιστες φωτεινές στιγμές πιθανής εξυπνάδας, προσαρμοσμένη σε περιβάλλον αμφιβολίας, και καλυμμένη πρακτικά με χιούμορ και δυσνόητες λέξεις. 

Κάποιες φορές, όχι πάντα..

Τις περισσότερες, αρέσκομαι να μονολογώ και να τυλίγομαι κουβάρι γύρω από τη δική μου ματαιότητα, να διαλογίζομαι σαν Ινδός γιογκίνι με άξονα τη δύναμη της αγάπης, και να βάζω το πλυντήριο πιάτων σε λειτουργία. Απλά πράγματα.

Τα κουρασμένα πρόσωπα, τα απεγνωσμένα βλέμματα, τα βαριά βήματα και τα σβησμένα χαμόγελα, είναι ο εφιάλτης μου. Και η πραγματικότητα, είναι εδώ για να μου θυμίζει την ευκολία που μας παρέχει, να ζούμε τους φόβους μας.

Από την άλλη, αξίωμα κι αλήθεια, είναι η αγάπη. Δεν την καταλαβαίνεις, δε χρειάζεται να το σκεφτείς. Κομπάρσος το μυαλό, αναδεικνύει το ταλέντο της καρδιάς να ξέρει την αλήθεια, χωρίς λέξεις, έξω από τον χρόνο και το στενό κορσέ της ύλης.)

Περπατώντας δίπλα στη θάλασσα χτές το απόγευμα, μετά την εκούσια παρουσία μας σ´ ένα προσωρινά μεγάλο αντίο, αναρωτηθήκαμε τί θα γινόταν αν ολόκληρη η ανθρωπότητα συντονιζόταν στη συχνότητα της αγάπης.

Τόσα χρόνια, πορεύεται στον αντίποδα, κόντρα στη φύση της ίδιας της ζωής. Με λάβαρο το "εγώ" και σημαία το κέρδος, να εμπορεύεται το φόβο και να πουλάει εικόνες ντροπής. 

Πού θα έφτανε; Πόσο άμεσα θα βιώναμε τα όνειρά μας; Αυτά τα απαλά, τα λίγο παστέλ, μέσα στα σύννεφα που καρφώνονται επώδυνα πάνω στο κεφάλι μας, και δεν τα βλέπουμε ποτέ, παρά χλευάζουμε αυτό το πολύχρωμο του μπροστινού μας, και του κρατάμε το χέρι μακριά, κάθε φορά που προσπαθεί να τα αγγίξει. 

Τα δικά του όνειρα. 

Ο μπροστινός μας. 

Κι ο αμέσως επόμενος από μας, τα δικά μας. 

Και κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.

Κι αυτό είναι κάπως η πραγματική αλήθεια.

Και ντρέπομαι για λογαριασμό της.