Δεν είναι αυτοκριτική, ούτε δημόσια συγνώμη - αν και θα πρέπε - ούτε ομολογία.. Είναι μια παραδοχή στον εαυτό μου, για μένα. Για κανέναν άλλο λόγο.. Έκαψα το καλύτερο χαρτί..
Το καταλαβαίνω τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Κάθε πρωί, με το που παίρνει μπροστά ο εγκέφαλος, φορτώνομαι την ενοχή μου και κάνα δυο τύψεις, τα στριμώχνω με τα καθημερινά, και περιφέρομαι φορτωμένη και ταγμένη στην ταλαιπωρία πάσης φύσεως.
Έχω επιλέξει να ζώ ακριβώς όπως τώρα. Δε μου φταίει κανείς.. Προτιμώ να ντρέπομαι παρά να ζούσα κάτι άλλο.
Και κρύβω τα μούτρα μου από πολύ κόσμο που απογοήτευσα. Αν υπάρχει Όσκαρ στη φιλία, εγώ είμαι σίγουρα η κατ' επανάληψη νικήτρια του χρυσού βατόμουρου ή μούσμουλου ή οποιουδήποτε άλλου ζαρζαβατικού γεμάτο φυτοφάρμακα και τοξίνες που σαπίζει στο τελάρο, χρυσό όμως..
Υποστηρίζω πως το "αλλά", όχι μόνο αναιρεί, διαγράφει κιόλας ότι προϋπάρχει.
Και το "αλλά" στις σχέσεις, είναι βαρύ, είναι τελεσίδικο και μη αναστρέψιμο.
Είμαι κι εγώ, αλλά..
Ούτε καλός άνθρωπος είμαι, ούτε σωστή φίλη, ούτε πολλά.. Αλλά χωρίς "αλλά". Δεν το αντέχω..
(Το ξέρεις αυτό που έκαναν παλιά οι ναυαγοί: έκλειναν το μύνημα σ´ ένα μπουκάλι & το άφηναν μόνο του, στην τύχη, μήπως και το έβρισκε ποτέ κανείς, πριν πεθάνουν μόνοι κι αβοήθητοι.
Κάπως έτσι είναι κι αυτά που γράφω σήμερα: αν φτάσουν ποτέ κάπου, να μάθουν πως αναγνωρίζω τα λάθη μου, πως μετανιώνω, πως εύχομαι να μη γνωρίσει άλλος άνθρωπος φίλη σαν εμένα, θα σου εύχομαι χρόνια πολλά κάθε Ιούνη, και θα παρακαλάω βουβά να είχα την ευκαιρία να τρώω κάθε μέρα χαστούκια από σένα.)
