(Κάθε φορά, μοιάζει μ' εκείνη την πρώτη. Και γίνεται -καθε φορά- όλο και πιο σημαντική. Μεγαλώνουν, αλλάζουν, ομορφαίνουν, οι ρίζες γίνονται δυνατές, τα κλαδιά τους και τα ανθάκια τους, απλώνονται και στολίζουν τον κόσμο μου..)
Όσο και να φοβάμαι τα αεροπλάνα, νιώθω πως θα έμπαινα και σε πύραυλο προκειμένου να αγκαλιάσω την αγάπη. Το Πήγαινε και το Έλα, στην προστακτική της καρδιάς, έχουν κάνει το φόβο μικρό σαν τσίχλα, που την μασάω για λίγο και την πετάω - τυλιγμένη σε χαρτάκι που γράφει "ΔΕΝ ΚΡΑΤΙΕΜΑΙ!"
Τα υπέροχα πλάσματα που μοιράζομαι κάτι από το DNA μου, ζούνε σε κοντινό παράλληλο του πλανήτη, ευτυχώς, και μέχρι να πω arrivederci - χωρίς να στραμπουλήξω τη γλώσσα μου - είμαι ήδη μπερδεμένη, ποιό να πρωτοφιλήσω και ποιό να πρωτοκαμαρώσω..
Έχει μια σειρά εδώ. Ένα πρόγραμμα, μακριά από τη δική μου χαοτική καθημερινότητα, που τρέχω να φτάσω το χρόνο, που μπαίνω κι εγώ εύκολα μέσα σ' αυτό, λες και κάποιος με βάζει σε flight mode, κι αδιαμαρτύρητα το απολαμβάνω.
Η Μικρή μας μαθαίνει τα γράμματα από την αρχή. Δίπλα της κι εγώ, να προβάρω τη γλώσσα τους, και να ισορροπώ στα συμφραζόμενα, μήπως και κάποτε κατορθώσω να νιώσω στο ακριβώς, αυτό που θέλουν με λέξεις να εκφράσουν χωρίς τα σύνορα και τα όρια της ξένης.
Ένα βήμα κάθε φορά.
Από την καλημέρα στο δρόμο, τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ πιο κάτω, μέχρι τη μετακίνηση με λεωφορεία, τρένα και μετρό, είχε πολύ δρόμο. Αλλά αυτή τη φορά, το βήμα ήταν γιγάντιο και άξιζε όσο τίποτε άλλο. Ήταν μια ένεση ελευθερίας και δύναμης, ένα υστερόγραφο τόλμης στο ταξίδι μου, και μια πλούσια μικρή εμπειρία, σαν την gianduia όταν λιώνει στο στόμα. Και να φανταστεί κανείς, πώς μόλις ξετύλιξα το δικό μου κουτί..
Το ξέρω πως είμαι τυχερή, κι αυτό το προκαλώ οταν είμαι ευγνώμων για κάθε τι μικρό που μου συμβαίνει.
(Καθόμασταν στο πίσω μπαλκόνι και κάναμε τσιγάρο. Ο καθένας τη γλώσσα του, και μαζί την πολύτιμη παρέα μας. Μου είχε πει να φυτέψω μια μουσμουλιά στον κήπο για να έχω το δικό μου δέντρο, και να τρώω τα καλοκαίρια οταν θα έρχομαι..)
