Έλα όπως εισαι

(Το αυτοκίνητο ανέβαινε με ευκολία τα τσιμεντένια σκαλοπάτια, σε μια κλίση τουλάχιστον σαρανταπέντε μοιρών.. Ανέβαινε.. ανέβαινε.. Ώσπου έφτασε σε μια μικρή στροφή, με κάγκελο κι απλωμένα ρούχα στην αυτοσχέδια απλώστρα με σκοινιά, μεταξύ ενός κλαδιού κι ενός πόμολου. 

Μανούβρα δεξιά, καβαλάει περίπου μισό μέτρο το κάγκελο κι αφού ισορροπεί για λίγο μεταξύ σκαλιού κι ισώματος, με την απόγνωση να σφίγγει το τιμόνι, γέρνει μπροστά και προσγειώνεται στο ταρατσάκι.)

- Τώρα εσύ εδώ, τί θες? Δε βλέπεις πως είναι αδιέξοδο?

- Συγνώμη, δεν το κατάλαβα.. Δεν έχει καν σήμανση!

- Από τα σκαλιά ανέβηκες, τί σήμανση θέλεις?

- Συγνώμη, έχετε δίκιο..

- Τί κάνουμε τώρα, μου λες?

- Να το βγάλω με κάποιο τρόπο.. Αν με βοηθούσατε λίγο να το σπρώξω πίσω?

- Από τη σκάλα να το βγάλεις? 

- Ναι..

-Αλήθεια?

- Ναι!

- ..έχω και κάτι σκοινιά, κάτσε να το δέσουμε να μη μας φύγει! ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΜΩΡΕ? Ε? ΚΟΝΤΕΨΕΣ ΝΑ ΜΠΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΛΑΔΙΑ, ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ?

- ...έχετε δίκιο..

-  ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΧΩ ΔΙΚΙΟ! ΗΣΥΧΙΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΧΩ! Γι' αυτό προτίμησα να βρω σπίτι, με πόρτα  στα 306 σκαλοπάτια, παρά εκείνο πάνω στο δρόμο. Δε θέλω να έρχεται ο καθένας εδώ.. Δε θέλω ταχυδρόμο, δε θέλω αγύμναστους, δυσκίνητους, ανάπηρους, συγγενείς, παιδιά που λένε τα κάλαντα, εθελοντές για έρανο, γείτονες, φίλους, χαμένους.. και προπάντων οδηγούς. Δε γουστάρω τους οδηγούς..

- Έχετε δίκιο..

- Σε τί έχω δίκιο?

- Αυτό για τους οδηγούς, ούτε εγώ τους γουστάρω.. Γι' αυτό ήρθα από τα σκαλιά, για να αποφύγω τους οδηγούς, και την άσφαλτο. Ούτε την άσφαλτο γουστάρω. Ούτε να οδηγώ  ξέρω! Απλά έβαλα σε λειτουργία το αυτοκίνητο..

- Έχεις πιει καφέ; Να φτιάξω;

Yo no soy marinero

(Τα μάτια ή τ' αυτιά είναι πιο γρήγορα; )

Μου μιλάει το μυαλό μου, και κάνει τόσο αντίλαλο μέσα στο κεφάλι μου. Έχει περάσει ένα εφιαλτικό καλοκαίρι από πάνω μας, και το μόνο που μου έμεινε, είναι το λευκό σημάδι από τον ήλιο που δεν έφτασε να με κάψει, κάτω από τη ράντα του σουτιέν, καποια ξένοιαστα κιλά, φωτογραφίες παραθαλάσσιες και άλλες σκοτεινές με θέμα τα σουβλάκια, αποδειξεις εισιτηρίων από συναυλίες και ταξίδια κι η κούραση να προλάβω να πάω διακοπές και να γυρίσω αλώβητη πίσω.

Φωτιά και νερό, και μετά πάλι νερό και μετά ξανά φωτιά, κι ήθελα να 'ξερα, πως στην ευχή μπορούμε και συνεχίζουμε, όταν η παρουσία μας έχει γίνει διυλιστήριο ασχήμιας, φίλτρο μιζέριας και αποστακτήριο για κάθε νόημα που πρέπει να βρεις και να παραμυθιασεις την ψυχή σου.

Δεν είμαι σκοταδόψυχη, είμαι σκοτάδι. Σκέτο, απλό και καθαρό.

Φωτιζόμενο σκοτάδι.. 

Η μελαγχολία του φθινοπώρου έρχεται γιατί, πρέπει να υποστείς ένα χειμώνα και κάτι μήνες μέχρι να κλειδώσεις την ισημερία σου και να ενδώσεις για ακόμα μια φορά στον ήλιο. Αυτόν που καίει, και θες να γδαρεις τη σάρκα σου μήπως και δροσιστείς με το ίδιο σου το αίμα.

Η απελπισία νομίζω πως δεν έχει πληθυντικό. Όσοι και να μαζευτούμε, θα την μοιραστούμε. 

(Νταξ, όλα αυτά τα γράφω και στο μυαλό μου γυρίζει το La Bamba..

Που στιχουργικά δε βγάζει το παραμικρό νόημα, και παρόλα αυτά ακούγεται χαρούμενο να φωνάζεις πως δεν είσαι ναύτης αλλά καπετάνιος και κανένας να μη σε πιστεύει.)

Πως πέρασα το καλοκαίρι

Εγώ δεν το πέρασα το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι με προσπέρασε, για ακόμη μια φορά, και τρέχω ξωπίσω του να το πιάσω.

Ξέρω πως είμαι μεγάλη πια, για να μετράω μπάνια και παγωτά, αλλά ήταν μόλις 5 -τα μπάνια, όχι τα παγωτά! - σε μια άδεια δύο εβδομάδων.. Και αυτό, γιατί δεν είμαι αρκετά μεγαλη να γιορτάσω ένα από τα λίγα ατού της εμμηνόπαυσης, και ζω ακόμα με την εφαρμογή "ημερολόγιο περιόδου" στο κινητό, που μου πετάει τρομαχτικά μηνύματα για το τέλος του κόσμου που έρχεται σε δύο μέρες.. κάθε μήνα..

Αλλά η ζωή εξακολουθεί να είναι ωραία, και σημασία έχει το ταξίδι κι όχι ο προορισμός τελικά, αλλά για να ταξιδέψω και να οδηγεί άλλος, πρέπει να κουμπώσω ένα ζαναξακι και να στάζω υπογλωσσια ανθοϊάματα παράλληλα με σνιφαρισμα βαλεριάνας για να με κρατάει ψύχραιμη, και να μη μεταμορφώνομαι σ' εφιάλτη για τον οδηγό. Ή και τον καπετάνιο. Το ίδιο μου κάνει αφού δεν είμαι εγώ στο τιμόνι..

Οι διακοπές μοιάζουν με τις μέρες πριν την κρεμάλα. Ξεκινά η άδεια, και μετραω αντίστροφα. Χαράζω γραμμούλες στον τοίχο του μυαλου μου, και ξαφνικά γεμίζει και με περιμένει ο δήμιος.. Μ' ένα χαμόγελο φαρδύ πλατύ, που αντί για δόντια γράφει ΔΕΥΤΕΡΑ22/08/22.

(Γέμισα γέλια και πήρα χρώμα. Έφαγα σύκα, μούλιασα στα νερά του Ιονίου, ήπια μπύρες και κοκτέϊλ στην πλατεία, είδα το Κατάκολο κι ένα μουσείο με αρχαία, έκανα καινούριους φίλους, συνάντησα τους μακρινούς, ζεστάθηκε η καρδιά μου κι η αγκαλιά μου με αγάπη, και γυρίζω στη βάση μας.

Βαγγελούρη μου, σ' ευχαριστώ..)

Αυτό το καλοκαίρι θα μου μείνει αξέχαστο.

Τανυα 

24

Λίγο κίτρινο και λίγο μωβ. Αυτό μας έκανε ένα πολύ.. πολύ μαύρο.

Το αριστερό μου μάτι, χώρις να θυμάμαι τη διαδρομή, έφτασε να μελανιάσει και να πρηστεί τόσο, που πέταξε από πάνω του κάθε ομοιότητα με το αδερφό δεξί στοιχείο, κι ακολούθησε μια πιο πολύχρωμη και ακανόνιστη πορεία στο προφίλ μου. 

Μου σήκωσε λίγο και το ζυγωματικό, χαμογελούσα παγωμένα. Φαρδυνε ελαφρά τη μύτη μου, και πρόσθεσε μια εξωτική νότα σ' αυτόν τον συνδιασμό κίτρινο - μωβ .. 

Κάπου κάπου είχε νότες κόκκινες, αλλού πιο ανοιχτές κι αλλού πιο σκούρες, μπορούσες να διακρίνεις ελαφρά ένα περίγραμμα χειρονομίας..

Μια στιγμή υπερβολικής αγάπης μάλλον.. αλλά με τόσο πρήξιμο και τόσο αστιγματισμό στο διπλανό, δε διέκρινα τίποτα καθαρά..έβλεπα μόνο τα χρώματα.

(Αντί να προσπαθήσω να το κρύψω, έβαψα όλο μου το πρόσωπο κίτρινο μωβ..)

(Της Κυριακής τα όνειρα, μέχρι το μεσημέρι)

Αλλάζω καριέρα

Μια καινούρια εποχή έρχεται..

Χαρές Κουμπάρα μου!

 

Ήθελα από καιρό να γράψω, αλλά διαπίστωσα πως τα δάχτυλά μου φούσκωσαν, και τα μάτια μου θόλωσαν με τα χρόνια για να μπορώ να το κάνω απλά κρατώντας το κινητό μου στο χέρι. Βλέπεις, έχω καιρό να κάνω τη διαδρομή Πειραιάς – Ομόνοια, με αυτόν το χαλαρωτικά μονότονο ήχο του τρένου, την επανάληψη των εικόνων, και τέλος τη γνώριμη μυρωδιά της κατάντιας. Είχα καιρό..

Χρόνο δεν έχω..

Κάτι έχει γίνει τελευταία, κι η γη γυρίζει πιο γρήγορα. Και γύρω από τον εαυτό της, και γύρω από τον ήλιο, και γύρω γύρω όλοι.. Το θεωρητικό εικοσιτετράωρο, νιώθω πως έχει γίνει πιο αυστηρό στις ανάγκες μου, πιο συμπυκνωμένο και ταυτόχρονα αδειάζει, λες και κάποιος το τρύπησε κρυφά για να ρουφάει τη ζωή μου.

Είμαι κατεξοχήν σκοταδόψυχη, με φωτεινό περιτύλιγμα και θορυβώδη παρουσία για να κρύβομαι αποτελεσματικά από τον εαυτό μου.

Οι ιστορίες στο κεφάλι μου πολλαπλασιάστηκαν, αλλά δε στοιχήθηκαν ποτέ. Ανακατεύονται και παγώνουν σαν αγέλαστα αγαλματάκια, που κάποιες φορές ανοίγοντας τα μάτια μου, στέκονται απειλητικά μπροστά μου και μυρίζουν την ανάσα μου, ποτέ εγώ τη δική τους.. Αγέλαστα πάντα.

Ξημερώνει κάθε αύριο όλο και πιο σκοτεινό. Καμία τέχνη δε φτάνει πια να μας παρηγορήσει. Οι μελωδίες έγιναν ήχοι, οι εικόνες θόλωσαν και πνίγηκαν στο σκούρο τους, η ποίηση πεθαίνει σε μια γωνιά αβοήθητη, με τον χορό να τη κοιτάζει μέσα από κρύσταλλα. Δεν είναι αυτό που φαντάστηκα.

Πού να χωρέσω την αγάπη, μου λες? Όπου ακουμπάς λερώνεσαι, λερώνεται η αγάπη στη μιζέρια, δεν την καθαρίζει. Πού να την χωρέσω, που μεγαλώνει και δε χωράει σε κουτιά και γαλαξίες, κι εμείς τη στριμώχνουμε σε καρδιές και λέξεις, και παραμορφώνεται μέσα σε μια στενή καθημερινότητα.

Θέλω να κουμπαριάσω με τη θάλασσα, να μου βαφτίσει όλα μου τα κύματα, και να με παντρέψει με τον βυθό.

 

Κορίτσι πράμα..

Δε θέλω να γράψω για καμία κακοποίηση, σωματική, σεξουαλικη, ψυχολογική.. Θέλω να γράψω για την λεκτική, αυτή που ακούω από μικρή και σκοτώνει την αλήθεια μου..

Για όλα τα κορίτσια που κρύβουν την "προίκα" τους ανάμεσα στα πόδια τους, και τα βουτάμε στα καθωσπρέπει πριν τις κολυμπήθρες, μεγαλώνει κάπου εκεί έξω κι ένας λεβέντης, που το πουλάκι του είναι ελεύθερο να πετάει και να κουτσουλάει όπου, όταν κι όπως θέλει, χωρίς κανένας να τολμάει να το μαζέψει. Δεν είναι όλοι το ίδιο! Όχι, όχι.. Είναι όμως πολλές οι εστίες μολύνσεις της κοινωνίας, και δυστυχώς το κακό γίνεται, και ξαναγίνεται..

Αυτό που ακούω χρόνια τώρα, πως δηλαδή είναι περισσότερες οι γυναίκες από τους άντρες στον πλανήτη, με τρομάζει.. Πως θα ήταν ο κόσμος αν ήταν περισσότερα τα πουλάκια; Η φαντασία μου δεν τα χρωματίζει αθώα κίτρινα καναρίνια.. Η πραγματικότητα με κάνει να τα βλέπω αρπακτικά πεινασμένα, να μυρίζουν το αίμα και να ορμάνε κράζοντας.. Νιώθω τραγικά αναλώσιμη σαν είδος μάλλον.. 

Μεγαλώνουμε αγόρια που μαθαίνουν να κάνουν πόλεμο, να επιβάλλονται με τη βία, και να υποτιμούν με λέξεις.. Και μεγαλώνουμε κορίτσια με κατσαρόλες, καλλυντικά, και δύναμη.. Τόση όση χρειάζεται να αντέξουν σε μια τόσο άνιση κοινωνία.. 

-Σα δε ντρέπεσαι! Κορίτσι πράμα.. 

Για το τσιγάρο που - κακώς - υιοθέτησα στην εφηβεία, για την βρισιά που ξεστόμισα από αγανάκτηση ή φόβο, για το βάθος του ντεκολτέ, για τη στάση που καθόμουν, για ο, τι δεν ταίριαζε στους κανόνες που έχουν ήδη βάλλει εδώ κι αιώνες για μας, χωρίς την παραμικρή προσαρμογή .. Κορίτσι πράμα.. Τόσα χρόνια ντρέπομαι.. Όχι για μένα, αλλά για τις γενιές γυναικών που μεγάλωσαν ψυχικά ακρωτηριασμένες, και την ανάπηρη κοινωνία να τους κουνάει το δάχτυλο.. 

Κι αν εμείς, κοντά στα δέκα εκατομμύρια, θρηνούμε δεκατρείς το 2021, ρίξε μια ματιά στον κόσμο έξω από τα σύνορα, κι έλα μετά να μιλήσουμε για τα εξοπλιστικά..