Μου μιλάει το μυαλό μου, και κάνει τόσο αντίλαλο μέσα στο κεφάλι μου. Έχει περάσει ένα εφιαλτικό καλοκαίρι από πάνω μας, και το μόνο που μου έμεινε, είναι το λευκό σημάδι από τον ήλιο που δεν έφτασε να με κάψει, κάτω από τη ράντα του σουτιέν, καποια ξένοιαστα κιλά, φωτογραφίες παραθαλάσσιες και άλλες σκοτεινές με θέμα τα σουβλάκια, αποδειξεις εισιτηρίων από συναυλίες και ταξίδια κι η κούραση να προλάβω να πάω διακοπές και να γυρίσω αλώβητη πίσω.
Φωτιά και νερό, και μετά πάλι νερό και μετά ξανά φωτιά, κι ήθελα να 'ξερα, πως στην ευχή μπορούμε και συνεχίζουμε, όταν η παρουσία μας έχει γίνει διυλιστήριο ασχήμιας, φίλτρο μιζέριας και αποστακτήριο για κάθε νόημα που πρέπει να βρεις και να παραμυθιασεις την ψυχή σου.
Δεν είμαι σκοταδόψυχη, είμαι σκοτάδι. Σκέτο, απλό και καθαρό.
Φωτιζόμενο σκοτάδι..
Η μελαγχολία του φθινοπώρου έρχεται γιατί, πρέπει να υποστείς ένα χειμώνα και κάτι μήνες μέχρι να κλειδώσεις την ισημερία σου και να ενδώσεις για ακόμα μια φορά στον ήλιο. Αυτόν που καίει, και θες να γδαρεις τη σάρκα σου μήπως και δροσιστείς με το ίδιο σου το αίμα.
Η απελπισία νομίζω πως δεν έχει πληθυντικό. Όσοι και να μαζευτούμε, θα την μοιραστούμε.
(Νταξ, όλα αυτά τα γράφω και στο μυαλό μου γυρίζει το La Bamba..
Που στιχουργικά δε βγάζει το παραμικρό νόημα, και παρόλα αυτά ακούγεται χαρούμενο να φωνάζεις πως δεν είσαι ναύτης αλλά καπετάνιος και κανένας να μη σε πιστεύει.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου