Λίγο ακόμα, και θα περάσω τη λεπτή γραμμή που ορίζει ηλικιακά την καθημερινή μου επανάληψη, υποστηρίζοντας τα εγωιστικά μου επιχειρήματα, στην τρίλεπτη απολογία (ευτυχώς η περιέργεια τους, μου επιτρέπει να υπερασπιστώ τη διαφορετικότητα μου) στο "πώς και δεν κάνεις ένα παιδάκι?", αφού άλλο τα ξένα παιδιά κι άλλο ένα δικό σου, και τέτοιες ανάλογες ασυνάρτητες στιχομυθίες.
Ξέρω πολύ καλά μέσα μου γιατί θέλω και αποφεύγω την αναπαραγωγή.
Κάθε μέρα το νιώθω όλο και πιο βαθιά, είναι πλέον αυταπόδεικτο, δεν ψάχνω..
Είμαι απογοητευμένη από το είδος μου κι από τις συνιστώσες που με προσδιορίζουν. Δεν έχει ισορροπίσει τίποτα μέσα μου, ούτε και πρόκειται, αφού δύο εκ διαμέτρου αντίθετες προσωπικότητες, συμβιβάστηκαν και διασταυρώθηκαν, χωρίς καμία κοινή γραμμή για να πειραματιστούν με την παιδική μου ηλικία, και να μην ωριμάσουν ποτέ, αποτυγχάνοντας επίσης, να φέρουν ένα χρήσιμο άτομο στην κοινωνία.
Κι ενώ ο δικός μου τσουρουφλισμένος εγκέφαλος, ψυχορραγεί προσπαθώντας να δώσει απαντήσεις και δίκιο, ένας μαλάκας πάει για ψάρεμα. Ναι.
-Αποτάξου πάσα ευθύνη..
-Απεταξάμην ..είπε, και ζει ανάμεσά μας, απαιτώντας σεβασμό.
Αυτό-δυστυχώς- είναι το ένα από τα δυο συστατικά του DNA μου. Αυτό που θα ήθελα να καυτηριάσω και να λυτρωθώ, αυτό που έχει κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά, αυτό που δεν έχω καταφέρει να συγχωρήσω γι' αυτό που είμαι. Το μουστάκι μου λείπει για να σφραγίσει τη λέξη "ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ" σε όλες τις δυσμορφίες του κατά τα άλλα συμπαθητικού μου χαρακτήρα.
Μια αριστοκρατική σιλουέτα, με κουραστικά συμμετρική ομορφιά, ύφος ντίβας του '30 , ένας κάφρος με χιούμορ, μια αγκαλιά, μια πατέντα, μόνο και πάντα καχύποπτη. Εκείνη είναι το πιο σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή που η ίδια μου χάρισε. Δε νομίζω πως χαίρεται συχνά ή νιώθει περήφανη για μένα. Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Δεν δίνω αφορμές για περηφάνια. Δίνω όμως αγάπη, όπως κι εκείνη. Κι εγώ είμαι περήφανη να είμαι το κορίτσι της.
(Δε ξέρω γιατι τα γράφω όλα αυτά, ξέρω πως δεν ήθελα να κρύβονται άλλο μέσα μου. Είναι τα ευχαριστώ και τα συγνώμη που χρωστάω, είναι που ο ρόλος του παιδιού είναι για μένα πολύ μεγάλος και σπουδαίος, και οι ενήλικες γύρω μου μυρίζουν απογοήτευση. Και μόνο η τσάντα της - με σκόρπιες στιμορολ, χύμα τσιγάρα και σπασμένο ρουζ- μυρίζει αγάπη.)
