Ανοιγω και κλεινω
Τον εαυτό μου
Τα παράθυρα
Και τις παρενθέσεις μου
Με άνεση
Προσπαθώ να χαμογελαω συχνά
Να κανω αυτό που πρέπει, λίγο.
Και λίγο να χαίρομαι
Καποιες φορές για τίποτα.
Σε πολυκαιρισμενα αισθήματα
Να αφήνω τα "γιατί" μου να παίζουν δίπλα
Και με γευσεις να στολιζω
Τις συννεφιές και τις λιακαδες μου.
Μετράω
Και μηρυκαζω την απογοήτευση μου
Τεντωνομαι στο κρεββάτι,
Και γεμιζω ολόκληρο δωμάτιο
Με δάκρυα
Από αυτα που ιριδιζουν.
(Τους παρακολουθώ από απόσταση, διακριτικά κι επίμονα πολλές φορές. Συγγενείς, άγνωστοι, αλλοδαποί, αγχωμένοι, όλοι μπροστά μου σκυμμένοι και καχύποπτοι. Με κοινά, με διαφορές, ο καθένας την αγωνία του και λίγη περιέργεια. Με φωνές παράτερες, με χέρια λιγοτερο βρώμικα από τις σκέψεις μου, ακολουθούμε ακίνητοι την ίδια πορεία, για να φτασουμε ο καθένας αλλού.
Ειχα καιρό να παρω το τρένο.)
Πήγαινα και στεκομουν πισω απο τον παππού μου οταν διάβαζε εφημερίδα, από τη γιαγιά μου ενώ έπλεκε, πισω από κάθε άνθρωπο που φορούσε γυαλιά.
Ακόμα και τώρα, θα ρίξω μια κλεφτή ματιά αν μου δωθεί η ευκαιρία και η σωστή θέση - πισω και στο πλαϊ - και θα προσπαθησω να δω αυτες τις μαγικές -μακρινές συνήθως - εικόνες, που φτανουν στα μάτια των άλλων.
Πίστευα επίσης, πως τα ματια μου βλέπουν τα πάντα φωτεινά, και περισσότερο πράσινα, απ' οσο ειναι για τους άλλους. Στα πέντε μου. Και χτες, επίσης.
(Σου φτάνει; Αυτό που ζεις, είναι αρκετό; Είναι δικό σου; Σε ποιόν σταθμό κατεβαίνεις; Θυμάσαι τον προορισμό σου, ή ξεχάστηκες και κοιμηθηκες στο πλευρό ενός άγνωστου;)
(Θα ήθελα να το γράψω, όπως ο Hawking: με υπερσυγχρονους μηχανισμους, και συναισθηματικους αισθητήρες, μαεστρικα τοποθετημενους στην καρδια. Για να μιλήσει μονο εκείνη, στο ακριβώς της. Με κεφαλαία να φωνάζουν, με παύσεις και θαυμαστικά. Με τελείες. Χωρίς παρενθέσεις.)
Ειχα κρατήσει μια μνήμη για αυτή την αίσθηση: να διαβαζεις ευχες απο ανθρώπους που ειναι μακρια, ή έχεις καιρό να βρεθείς, να δεις το στολισμενο τους δέντρο, να λερωθεις με την άχνη των κουραμπιεδων τους, να χορεψεις μαζί τους. Να κρατας το δικο σου πάρτυ, στα χέρια σου.
Κλαίω απο το πρωί. Σε κάθε "χρόνια πολλά" βουρκωνω και γελαω μαζί. Εχω διαγνώσει την διπολικοτητά μου, και την απολαμβανω όσο μπορώ πιο διακριτικά ..
Θέλω να μάθω να λέω ευχαριστώ σε όλες τις γλώσσες, με όλους τους τρόπους, και ν'ανεβασω την ευγνωμοσύνη στο θρόνο της. Της αξίζει πολύ.
(Είμαι πολύ τυχερή, τελικά.. Γι αυτό γεννήθηκα στην πρεμιέρα!! Για να βαφτιζομαι στις φωτιές που ανάβει το κεφάλι μου. Και να ορκιζομαι στο ονομα της αγάπης.
Το ευχαριστώ μόνο του δε φτάνει.
Και μια συγνώμη δεν είναι το ζητούμενο.)
