"Στη γη να περπατήσει.."

Χθεσινοβραδυνή αποκάλυψη: Τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα είναι μινόρε!

Από παιδί δε μπορούσα να παντρέψω το τέμπο με το παράπονο της Αρχιχρονιάς. Ακούγεται σαν προκαταβολικό "..την ατυχία μου μέσα!", δεν χωράει ελπίδες κι αισιοδοξία, και είναι πάντα μισερό και κακόμοιρο.
Μία εβδομάδα πρίν, το "Καλήν ημέραν Άρχοντες!" μας παραμυθιάζει διακριτικά κι εκλεπτυσμένα, γιορτάζοντας μία γέννηση με τα όλα της: φάτνες, άγγελοι, θαύματα, πνεύματα, δόξες, αστέρια κι αγάπη.
Η ψιλή μου δεντρολιβανιά (και το καλαμάρι που αναφέρεται),εκτός ότι παραπέμπει σε σάλτσα σαβόρ, συνδυάζεται με ψάρια, κατ' επέκταση λαχτάρα, και με φρενάρει από τη χαρά που προτίθεται να ζωγραφίσει χαμόγελα στα μούτρα μου.
Η ουρά δεν τρώγεται.
Τρώω όλο το χρόνο, κάθε χρόνο, τις μέρες και τους μήνες, χτίζοντας το εύθραυστο οικοδόμημα μου πάνω σε στιγμές και αναμνήσεις. Οι τελευταίες 5 ημέρες είναι σκέτη Πομπηία. Ο χρόνος δεν είναι φίλος έξω από την κοιλιά.
"Μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά". Όχι! Θέλω να ξαναγίνω μικρή, μικροσκοπική, χωρίς μαλλιά, να χωράω στην αγκαλιά, και το μόνο που θα αντιλαμβάνομαι να είναι τα φώτα που αναβοσβήνουν στο δέντρο. Να μη ξεχωρίζω λέξεις, ούτε να νιώθω την μινόρε παραμονή ενός ακόμα χρόνου. Και η Πρωτοχρονιά μου να είναι το χαμόγελο κάθε πρωί που ανοίγω τα μάτια μου και σε κοιτάζω.

Ευχές!!!

(Με λίγη φαντασία, τούτο δω, πάρε το για κάρτα, που έχει ζωγραφισμένους τρεις μάγους κάτω από έναστρο ουρανό, να πηγαίνουν στη φάτνη τα δώρα τους, και με καλλιγραφικά γράμματα πάνω και δεξιά να γράφει Καλά Χριστούγεννα. Σε μπλέ τόνους, γυαλιστερή. Και πάμε..)

Βαρετά οικογενειακά μεσημεριανά τραπεζώματα, με κουραμπιέδες, γαλοπούλες και παρεξηγήσεις, τηλέφωνα με τη μπουκιά στο στόμα για τις ευχές, επαναλήψεις γιορτινών τηλεοπτικών σκουπιδιών και μελαγχολία για τους μεγάλους.

Τα Χριστούγεννα είναι για τα παιδιά και τους ερωτευμένους γκρινιάρηδες. Αυτοί δίνουν νόημα στη γιορτή: με τα κάλαντα, τα δώρα τους, τη λαχτάρα τους και τους καυγάδες τους. Είναι η γιορτή που χρειάζεται μόνο καρδιά, γιατι το μυαλό μπορεί και να σε τρελάνει με τις σκέψεις που γεννιούνται κατά κανόνα από την τσέπη. 

Θέλεις να δείξεις την αγάπη σου, αλλά δε φτάνει η αγκαλιά και το φιλί, θέλει και δώρο η περίσταση. Κι όταν δεν εχεις; Δεν αγαπάς; Όταν το δώρο χωράει στην παλάμη σου - και δε μιλάω για μονόπετρο - μετράει η αγάπη αλλιώς;

Χριστούγεννα λοιπόν, κι ο κόσμος μαθαίνει να γιορτάζει τη γέννηση του Θεανθρώπου με καταναλωτισμό και υπερβολή, θυσιάζοντας την ουσία στο τζάκι που καίει με κίνδυνο να καούμε ζωντανοί. Αυτό της συνήθειας..

(Εύχομαι υγεία σε όλους.)

Σάπιες σκέψεις

Μπήκε γρήγορα μέςα λέγοντας "καλημέρα", τόςο διακριτικά και σιγά, που κανένας δεν άκουςε για να ανταποκριθεί. Ακούμπησε τα κλειδιά και τα τσιγάρα του στο γραφείο. Όση ώρα έκανε να βγάλει από πάνω του το μπουφάν, σκεφτόταν. Τραβώντας το κασκόλ, κι απορροφημένος από τη φαντασία του, ένιωσε να πνίγεται λίγο κι αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει και το αριστερό του χέρι, που ήταν για κάτι τέτοιες δουλειες -βοηθητικές.

Έβγαλε το κινητό από την τσέπη, το πέταξε αδιάφορα πάνω στο επιμελώς κι ατάκτως φορτωμένο του χαρτοβασίλειο, και πήγε στην κουζίνα να ετοιμάσει καφέ.

(Ούτε ο ίδιος δεν καταλάβαινε πως άφησε να γίνει αυτό. Μια καλπάζουσα φαντασία ανέστησε εικόνες, από το μακρινό πια, παρελθόν. Τόσο μακρινές και τόσο νεκρές, που άνοιξαν πόλεμο στην άπνοια της καθημερινότητας και την κερδίζουν κατά μέτωπο.)

Γύρισε πισω κρατώντας προσεχτικά την κούπα που έδειχνε να ξεχυλιζει χωρίς να πέςει σταγόνα κάτω. Άχνιζε ο καφές, απειλώντας να κάψει την άκρη της γλώσσας του και λίγο από τον ουρανίσκο. Τον κοιτούσε και σκεφτόταν, και μέσα σ'αυτή την αλληλεπίδραση, παραδόθηκε, υπνωτισμένος στο άρωμα.

-Ω να σου γαμ...!! ακούστηκε δευτερόλεπτα αργότερα, και με ένα τίναγμα απομάκρυνε το καυτό φλιτζάνι από το στόμα του. Τέσσερις σταγόνες καφέ έσταξαν κι έτρεξαν πάνω στο γραφείο ακολουθώντας τη συνήθεια.

Άνοιξε τον υπολογιστή, σκούπισε τις αδέσποτες σταγόνες, κι έκατσε στην άκρη της καρέκλας. Έσκυψε μπροστά, πάνω από τον καφέ, κρατώντας το κεφάλι του, έτοιμος να φιλήσει την σκονιςμένη οθόνη του. Τίποτα ακόμα. Η φαντασία του, έκανε κουμάντο στο μυαλό του, στις αισθήσεις του, στα μάτια του, στα ένστικτά του. Έπρεπε να βγεί μπροστά. 

Κοιτούσε κλεφτά το κινητό του. Το παρενοχλούσε, για να βεβαιωθεί πως δεν έχασε κανένα μύνημα, καμία κλήση. "Καλύτερα κλειστό" σκέφτηκε, αλλά δεν άντεχε ούτε τη σιωπή ούτε την αγωνία. "Γιατί να βάζω τρικλοποδιές στην τύχη μου;; Κι αν στείλει; Άν χρειαστεί κάτι και με πάρει; Αν θελήσει να κάνει το πρώτο βήμα;"

Είχε πολλά μέσα στο κεφάλι του. Προβλήματα, ως επί το πλείστον, καθημερινότητα, λογαριασμούς, και τέσσερα πέντε τραγούδια που βολοδέρναν κουρασμένα από την επανάληψη εδώ και μήνες. Τα στρίμωξε όλα στη γωνία, σήκωσε τον καφέ του, έγειρε προς τα πίσω - να πάρει απόσταση από την οθόνη- μια γουλιά, βαθιά ανάσα, και..

Και τίποτα. Ούτε δουλειά, ούτε ηρεμία, ούτε πραγματικότητα. Οι εικόνες που πρόβαλε το μυαλό στα μάτια του, ήταν πιο ζωντανές από τον ίδιο.

Λίγο πιο μακριά, κάποιος σκεφτόταν με ανάλογο τρόπο. 

Ωρίμασαν οι σκέψεις τους. Περισσότερο.

-Μίλα σκουλήκι!

Ούτε τίτλο να βρώ δεν είμαι άξια!

Εγώ, που εκπαίδευσα τα μάτια μου να βλέπουν τις λέξεις πίσω από τα σχήματα και τα χρώματα, που σαν το σκυλί νιώθω λες και τον μυρίζω τον φόβο πίσω από το χαμόγελο, παλούκωσα το είναι μου στην ειλικρίνεια και δεν του παίρνω λέξη.  

Βλέπεις, έχω "μελετήσει" αρκετά στη ζωή μου,ώστε οι τίτλοι και οι επικεφαλίδες, να είναι για μένα ανώδυνοι τοκετοί σκατζόχοιρων. Είμαι τόσο τεμπέλα, που η περίληψη από μόνη της μου φτάνει για ετήσιο προβληματισμό και πονοκέφαλο ανάλογο της απόλαυσης που μπορεί να μου χορηγήσει με μόνο δυο τελείες μετά από ένα "ίσως". 

(Σε μια προσπάθεια της συναισθηματικής μου καταγραφής, το "είναι" που προπαλούκωσα για να ανακρίνω, ο μόνος ύποπτος για το ριφιφί που έγινε στα ηλιόλουστα πρωινά μου κι έκλεψε την πολύτιμη μου ηρεμία, κατέστρωσε το απόλυτο σχέδιο με το ασυνείδητο, χωρίς να αφήσει ίχνη και προπάντων, χωρίς υποψίες, αντέστρεψε τους ρόλους και με κυνηγάει.)

(Διασχίζει τα Πετράλώνα και τρέχει μπροστά από μένα, με τρένα, χωρίς βιασύνη, αυτό το "είναι" που κουράστηκε να φταίει. Προσπερνάει το Θησείο του και το Μοναστηράκι, και στην Ομόνοια, αντί να βγεί στο φώς, κρύβεται ακόμα πιο βαθιά στο σκοτάδι της γής. Κι αυτά τα γρήγορα "γκρο-πλαν" με τυχαίους συνταξιδιώτες στο μετρό, αντί να με καθησυχάσουν μπροστά στον κατήφορο της διάθεσης και την ανηφόρα της απόγνωσης, με κάνουν κύκλους και χάνομαι σε αριστερόστροφες δίνες.)

 

Εδώ και κει..

Η ζωή είναι σκληρή. Και δύσκολη. Κι αν εξαιρέσεις καμιά δεκαριά στιγμές, οι περισσότερες έχουν τον τ(π)όνο στη λήγουσα κοινό παρανομαστή. Ο έρωτας; Πάντα κάτι θα λείπει, κάτι μικρό θα πονάει και θα δίνει νόημα κι αξία στη μάχη.. Η οικογένεια θα είναι πάντα η αστείρευτη πηγή ασφάλειας και προβλημάτων, η αιτία και η λύση ενός μπερδεμένου υποσυνείδητου, ο πιο ασφαλής κίνδυνος για να παίρνεις παντού μαζί σου.. 

Οι φιλίες που διαλέγουμε να στολίσουμε με μυστικά και ψέμματα, το επάγγελμα που μας απογοητεύει καθημερινά για χρόνια, η κούραση, η απόγνωση κάποιες φορές που έρχεται στον ύπνο και μας ξυπνάει παράλυτους και αδρανείς, όλο αυτό που μηχανικά υπομένουμε με χαμόγελο και βόλτες στην εξοχή, μέχρι τη στιγμή που κάποιος τερματίζει τη διαδρομή του και στεκόμαστε και τον κοιτάμε χωρίς τίποτα μέσα πια.

Ο θάνατος δεν είναι στατικός. Εξελίσσεται με ταχύτητα, αλλάζει μέσα στο χρόνο, είναι διαδραστικός σε περισσότερα επίπεδα από αυτά που μπορεί να επηρεάσει μια γέννηση. 

Εμπορικότερος, θεατρικότερος, παγωμένος κι οριστικός. 

Κανείς δε θέλει να αλλάξει την ουσία του. Όλοι στέκονται στη μορφή του: να είναι ανώδυνος, ήσυχος, ξεκούραστος και δίκαιος. Καμία απώλεια δεν παντρεύει όλες τις προϋποθέσεις, ακόμα κι αν πρόκειται για το δικό μας θάνατο, που λίγο(έως και καθόλου) σε απασχολεί (αν προλάβει) η επίγευση που θα αφήσεις.

Μήπως όμως να το ξαναπιάσουμε από την αρχή; Μήπως τελικά η ζωή είναι το πειραματικό στάδιο της δικής μας ουςίας, για τη δική μας γεύςη πριν την αιωνιότητα των αναμνήσεων και της ιστορίας; Για όλους αυτούς που θα μείνουν ένα σκαλί πριν από μας (γιατί σκαλί είναι είναι ο χρόνος στο μέτρημα του θανάτου..), που δε ξέρεις ποιός θα είναι κι αυτό είναι το μεγαλειώδες, να δίνουμε αγάπη και αλήθεια. Για να είναι καλοτάξιδη η επιστροφή μας στην ανυπαρξία. 

Οι άνθρωποι δε θέλουν να ξέρουν.. Στιγματίζεσαι από τα "παρών" που δίνεις στη ζωή σου, ακόμα κι αν δεν ενσωματώνεσαι.. Από τα μπουζούκια μέχρι το νεκροθάλαμο.. Ένα γαρύφαλο δρόμος..(!)

(Αυτές οι σκέψεις δε σταματάνε ποτέ.. Η ζωή είναι σκληρή.)