(Ο πρώτος καφές της ημέρας, αυτός που ιδανικά σερβίρεται σε ψηλό κρεβάτι με παχύ λευκο πάπλωμα, και δίσκο πρωινού, τριαντάφυλλο σε ποτήρι, ζεστό κρουασάν και χειρόγραφο σ'αγαπω, είναι μια πλάνη διαφημιστική ή/και ένα ιδανικό που αξίζει και την τελευταία ρανίδα του γαλάζιου αίματος μου.)
Ανοίγω δειλά τα μάτια μου στο σκοτάδι, πιάνω το τηλέφωνο από το κομοδινο, και με τυφλώνει, οχι το φως, αλλα αυτο το 06:46 που καρφώνεται στο μάτι μου και το διαμπερές τραύμα αιμορραγεί απελπισία. Κι έχω μολις ξυπνήσει.
Ο πρώτος καφές, είναι στην κουζίνα, self service (και οχι το μόνο τελικά σ' αυτον το γύρο), σκέτος, με καφεΐνη σπατάλη, αγκαλιά το πλυντηριο πιάτων, και ρομαντική εσανς το κιτρινο φως του απορροφητήρα.
Είναι που με κάθε γουλιά, ζητάω αναβολή απ'τη ζωή μου, κι απο κει που αχάραγα ξύπνησα ν' αδραξω τη μέρα, έχω ηδη καθυστερησει και δεν προλαβαινω το eyeliner..
Μια μικρή σταγόνα οργάνωσης και προγραμματισμου, ισα ισα για το πρωτο δυωρο της μερας. Μετά ολα κυλάνε ωραιότατα εκτός ελέγχου.
(Δε βρίσκω φωτογραφία με κουτάβι, μωρό, ουράνιο τόξο και λεζαντα "ΓΛΥΚΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ" να σας εξοντωσω τελείως..)