Για όλα τα κορίτσια που κρύβουν την "προίκα" τους ανάμεσα στα πόδια τους, και τα βουτάμε στα καθωσπρέπει πριν τις κολυμπήθρες, μεγαλώνει κάπου εκεί έξω κι ένας λεβέντης, που το πουλάκι του είναι ελεύθερο να πετάει και να κουτσουλάει όπου, όταν κι όπως θέλει, χωρίς κανένας να τολμάει να το μαζέψει. Δεν είναι όλοι το ίδιο! Όχι, όχι.. Είναι όμως πολλές οι εστίες μολύνσεις της κοινωνίας, και δυστυχώς το κακό γίνεται, και ξαναγίνεται..
Αυτό που ακούω χρόνια τώρα, πως δηλαδή είναι περισσότερες οι γυναίκες από τους άντρες στον πλανήτη, με τρομάζει.. Πως θα ήταν ο κόσμος αν ήταν περισσότερα τα πουλάκια; Η φαντασία μου δεν τα χρωματίζει αθώα κίτρινα καναρίνια.. Η πραγματικότητα με κάνει να τα βλέπω αρπακτικά πεινασμένα, να μυρίζουν το αίμα και να ορμάνε κράζοντας.. Νιώθω τραγικά αναλώσιμη σαν είδος μάλλον..
Μεγαλώνουμε αγόρια που μαθαίνουν να κάνουν πόλεμο, να επιβάλλονται με τη βία, και να υποτιμούν με λέξεις.. Και μεγαλώνουμε κορίτσια με κατσαρόλες, καλλυντικά, και δύναμη.. Τόση όση χρειάζεται να αντέξουν σε μια τόσο άνιση κοινωνία..
-Σα δε ντρέπεσαι! Κορίτσι πράμα..
Για το τσιγάρο που - κακώς - υιοθέτησα στην εφηβεία, για την βρισιά που ξεστόμισα από αγανάκτηση ή φόβο, για το βάθος του ντεκολτέ, για τη στάση που καθόμουν, για ο, τι δεν ταίριαζε στους κανόνες που έχουν ήδη βάλλει εδώ κι αιώνες για μας, χωρίς την παραμικρή προσαρμογή .. Κορίτσι πράμα.. Τόσα χρόνια ντρέπομαι.. Όχι για μένα, αλλά για τις γενιές γυναικών που μεγάλωσαν ψυχικά ακρωτηριασμένες, και την ανάπηρη κοινωνία να τους κουνάει το δάχτυλο..
Κι αν εμείς, κοντά στα δέκα εκατομμύρια, θρηνούμε δεκατρείς το 2021, ρίξε μια ματιά στον κόσμο έξω από τα σύνορα, κι έλα μετά να μιλήσουμε για τα εξοπλιστικά..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου